Ik ging weer eens, sinds bijna een jaar, in het bos hardlopen. Dat ik er zo’n poos niet geweest was, heeft niks met dat bos op zich te maken maar meer met het feit dat het me tegen begon te staan om eerst met de auto ergens naar toe te rijden terwijl om de hoek, aan het eind van de straat, letterlijk en figuurlijk op loopafstand dus, respectievelijk een uitgestrekt bedrijventerrein en een gebied met boerderijen (inclusief kippen, schapen, ezels, paarden, you name it, zelfs kangoeroes, echt waar!) ligt waarlangs het ook fijn lopen is. Maar vandaag ging ik dus weer eens, met de auto, naar dat oude, vertrouwde bos.
Mijn bovenbenen herkenden de hellingen meteen. Misschien had ik voor de eerste kilometer eerst een vlak stuk moeten nemen; ze kreunden behoorlijk maar werden onmiddellijk gecorrigeerd door mijn scheenbenen en kuiten: “Alsof het straks helling-af zo’n makkie is!” riepen die al bij voorbaat.
“Oef!” schrokken mijn enkels van het mulle zand en ze moesten hard te werken om niet te zwikken. “Dit is wel wat anders dan vlak asfalt... Pas op! Een kuil!"
“Zo, gaat-ie lekker?” Mijn hoofd moest op de smallere paden een paar keer wegduiken voor laaghangende takken toen mijn voeten jolig over boomwortels en uitstekende stenen sprongen. “Sorry!” was hun antwoord, maar “Ach, ik let wel op.” was de reactie van mijn hoofd, “Die paar blaadjes in mijn gezicht heb ik er wel voor over, het is héérlijk om hier weer eens te zijn!” Mijn longen waren het er gloeiend mee eens, die zijn niet vies van een potje stevig werken.
Ik rende, klom en hupte over de paden. Ik struikelgleed de hellingen af. “Moeten we toch vaker doen,” stelde mijn conditie voor: “Het doet mij goed. En dan de volgende keer wat langer en misschien ook wat sneller, oké?"
“Eh....” twijfelde mijn richtingsgevoel. “Uh... hekjes? Waren hier hèkjes?” en daarna: “Huh? Kruisen we nou weer dat pad? We liepen toch recht naar... eh... ongeveer recht naar...? Hè? En dan moet ik zeker weten waar de auto staat?"
Mijn hoofd reageerde niet meer, die vond het allemaal best. Allemaal en helemaal best. Daar in het bos.
En mijn auto heb ik toch wel teruggevonden. Uiteindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten