Door het wat overenthousiaste begin van de lente (niet dat ik hierover wil klagen) was onze tuin, net als de rest van de natuur, wat van slag.
Struiken, bomen en bloemen lijken bezig met een soort van wedstrijd in het tot bloei komen.
De camelia was als altijd de eerste maar werd, sneller dan andere jaren, op de voet gevolgd door de vergeet-me-nietjes, het gebroken hartje en de akelei.
De larix zette nieuwe naaldjes terwijl de oude dennenappeltjes nog aan de takken hingen. De esdoorn kleurt rood en de varens beginnen nu ook te ontkrullen.
Zoals elke lente ben ik weer verrast dat alles het nog “doet”. Dat er toch weer iets nieuws, iets groens, paars, rose uit die bruinige blaadjes en kale takken groeit.
De Spaanse margrietjes, die ik afgelopen herfst een beetje vergeten was om op te ruimen, zijn gewoon weer gaan bloeien (ik wist niet dat ze dat konden!).
En toen ik vanochtend onder een paar struiken keek, zag ik steeds meer lelietjes-van-dalen. Lieve bloemetjes vind ik dat. Ik had ze ook in mijn trouwboeket.
Er ligt nog genoeg aan herfst- en wintertroepjes om op te vegen maar als je daaraan voorbij kijkt.... als je gewoon inzoomt.... Prachtig toch!
Ik ben dol op inzoomen. En ik kan heel goed voorbij troepjes kijken.
Peter heeft gelukkig andere kwaliteiten.
We vullen elkaar gewoon goed aan ;)
2 opmerkingen:
Het is heerlijk om weer in de tuin bezig te zijn. Fijn dat jullie elkaar zo aanvullen ;)
:-)
Een reactie posten