“En wat er ook zo fijn aan is, is dat het om de andere week
is. Je moet er namelijk ook huiswerk voor maken.” Ik was Paul aan het vertellen
over de nieuwe cursus waar ik onlangs aan begonnen was. Hij glimlachte en
concludeerde meedogenloos accuraat: “Je hebt dus extra dagen om dat huiswerk
tot de laatste dag uit te stellen.”
Huh?
Tja....
Ach, inderdaad.
Ik vind het leuk als een vriendin mij toeknikt als ze mijn grijns
ziet omdat zij begrijpt wat mijn aandacht heeft gevangen en dat mijn collega
geen uitleg nodig heeft om te weten waarom ik sommige klanten extra aandacht
“moet” geven. Het voelt zo vertrouwd dat mijn ene zusje weet hoe ik me in grote
gezelschappen voel ook al klets ik nog zo gezellig en het is heel praktisch-fijn
dat de andere soms haar hand op mijn arm legt als ze, eerder dan ik, ziet dat
ik op het punt sta mijn geduld te verliezen. Het ontroert me elke keer weer dat
Peter alleen al aan mijn houding ziet of ik me op mijn gemak voel of niet.
Het raakt mij kortom als ik merk dat iemand mij goed blijkt te
kennen. Soms nog beter dan ik mezelf ken zelfs. En dan ook nog steeds mijn
gezelschap op prijsstelt. Ik heb de vorige zin dan wel doorgestreept maar
het komt erop neer dat iemand je dus niet alleen echt ziet maar ook wíl zien. En
als zo’n iemand ook nog mijn eigen kind is, dan ben ik tot diep in mijn maag
ontroerd. Dan lach ik zelfs als hij hilarisch doch pijnlijk precies mij nadoet
bij mijn pogingen tot parkeren of achteruit rijden. Dan ben ik gewoon onder de
indruk als hij schetst hoe ik me zou gedragen, zelfs onder omstandigheden die (helaas...) nooit zullen voorkomen: “Als jij zou kunnen vliegen, dan zou je mopperen op alle
vogels die te dicht langs jou zouden scheren!”
Huh?
Tja....
Ach, inderdaad.
Dit is typisch iets wat ik wil onthouden en wat (daarom)
hier in mijn blog hoort: hoe hij mij ziet, dát hij mij ziet. Na dat gesprekje over die cursus besloot ik dus om het
meteen op te schrijven.
Meteen als in: zonder uitstel.
Desnoods ruim een week later ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten