donderdag 2 februari 2017

Het is "maar een spel", ja-ja


Dit jaar voor het eerst volg ik Wie Is De Mol en met elke aflevering vraag ik me af: hoe heb ik dit programma zestien jaar lang kunnen missen? Hoe is het mogelijk dat ik er tot dit seizoen amper tot niks van heb meegekregen? Toen ik Peter het concept uitlegde (opdrachten uitvoeren en eentje in de groep die de boel saboteert maar wie-o-wie is dat?) zei hij al meteen: “Ik hoor het al, echt iets voor jou, miss Marple!”, ik bedoel maar.
Maar goed, nu kijk ik het dus en ik ben er helemaal door gepakt. Afgelopen weekend zag ik dat kandidaat Sigrid een rood scherm kreeg en het spel moest verlaten. De tranen biggelden over haar wangen toen ze vertelde diep teleurgesteld en ook wat boos te zijn. Dit spel was het leukste waar zij aan mee had mogen doen en ze was er nog lang niet aan toe om terug naar huis te gaan. Ach, dat meidje met haar oprechte verdriet, ik had erg met haar te doen. Door haar en ook door Peters miss Marple-opmerking moest ik aan een licht vergelijkbare situatie denken.

Het zal jaar of vijftien geleden zijn dat Peter en ik een uitnodiging voor een moorddiner kregen. Ik was helemaal enthousiast: een moordspel! Ik mocht detective’je spelen!
Het scenario was als volgt: een rijke man wordt op zijn jacht in de nabijheid van zijn vrouw, minnares, volwassen kinderen en personeel vermoord. Er zijn motieven en gelegenheden in overvloed maar wie is de dader?
Van tevoren kregen alle deelnemers een rol toebedeeld zodat we onze kleding daarop konden afstemmen (mijn toenmalige collega’s gingen helemaal los in hun adviezen toen bleek dat ik de minnares mocht spelen) en aan het begin van het diner kregen we elk een kaartje met spelaanwijzingen. Bij één van ons stond daar de toevoeging “DADER” bij. (Tot mijn opluchting bleek mijn personage dat niet te zijn, ik had al dagen tevoren lopen fantaseren dat ik de dader zou ontmaskeren. Ik had zelfs al geoefend in het bedachtzaam knikken en priemend kijken.)

De soep werd geserveerd en na wat licht argwanend heen en weer gegluur vlogen de eerste vragen over tafel.
"Jij kapitein, waar was jij op dat bepaalde tijdstip?"
"Wat deed jij ’s nachts in die bewuste hut?"
"Heb jij iemand gezien? Heeft iemand jóu gezien?"
We ontkenden en beschuldigden, logen en ondervroegen, en er was zelfs eentje die heel doortrapt deed alsof hij de dader was om zo iedereen op een dwaalspoor te brengen. (Ik noem hierbij geen naam maar het was iemand die ik elke dag in huis tegenkom en dan heb ik geen spiegel nodig...) Het was een heel leuk spel.
Herstel: het hád een heel leuk spel kunnen zijn. We hadden namelijk het hoofdgerecht nog maar net voor onze neus toen één van de deelnemers, in het spel de echtgenote van het slachtoffer, zomaar uit het niks bekende dat zij de moord gepleegd had. De meesten van ons hadden net serieuze verdenkingen op de kok gericht toen zij “Ik ben het! Ik ben de dader!” riep.
Even was de rest stil van verbazing over deze spontane bekentenis. Daarna volgde een moment van bewondering ("wat goed gespeeld: de bedroefde weduwe die het allemaal niet aankan") maar toen drong het tot ons door: zij kon het als deelnemer niet aan! Ze vond het vreselijk om te moeten liegen en bedriegen, zei zij. Zelfs als het maar gespeeld was, zij hield toch al niet van spelletjes en niet van misdaadseries en niet van spannende boeken en... en... en... of we niet gewoon gezellig konden genieten van het eten.
Eh... Na zo’n anticlimax, zo’n natte vuurpijl, zo’n domper onder de dompers? Gewoon gezellig?
Iemand probeerde de zaak nog wat te vergoelijken, een ander deed een poging om een neutraal onderwerp aan te snijden maar de avond was, net als het lijk uit het script, in het water gevallen. (En dan zaten we met onze ontgoochelde gezichten er ook nog steeds verkleed bij....)

Aan dit spel moest ik dus denken. Maar zei ik hier ergens boven dat ik over een licht vergelijkbare situatie zou vertellen? Correctie dan: niks licht vergelijkbaar - helemáál vergelijkbaar! Want wat was ik die avond boos en zwaar teleurgesteld!

Daarom:


Lieve Sigrid, ik snap je verdriet helemaal, meidje. Echt waar. En laat ze maar kletsen, die mensen die zeggen dat het "maar een spelletje" is.



Geen opmerkingen:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...