maandag 29 juli 2019

Het leidde inderdaad te veel af



Normaalgesproken ga ik op de fiets naar mijn werk. Maar als het weer en het gewicht van mijn tas het toelaten ga ik graag lopen. Ik doe dan de oortjes van mijn telefoon in en luister tijdens het wandelen naar een luisterboek. Dat is op de heenweg genieten en op de terugweg genieten én tegelijk alles van de werkdag lekker achter mij laten.

Een week of wat geleden was ik zo weer wandelend en luisterend onderweg toen ik iemand “Hee! Dat mag niet, hoor! Dat is gevaarlijk!” hoorde roepen. Ondanks dat ik mijn geluid zoals gewoonlijk niet hard had aanstaan en alles rondom mij dus goed kon horen, haalde ik één oortje uit mijn oor: “Wie was dat? Was dat tegen mij?” Half achter mij bleek een meneer met zijn hondje te lopen en hij had het wel degelijk tegen mij.
   
“Weet u niet dat dat niet mag? Zo met die oortjes in? Die zitten zeker aan een telefoon vast, hè? Dat is niet alleen verboden, het is ook gevaarlijk!”
“Verboden? Gevaarlijk? Meneer, ik kijk niet op mijn telefoon, ik luister alleen.”
“Maar u hoort zo niets!”
“Ik hoorde u toch?”
“En toch leidt het veel te veel af!”
“Ach toe nou, meneer…”
“Nee, mevrouwtje!”

Het zou natuurlijk vriendelijk zijn geweest als ik de man voor zijn bezorgdheid had bedankt en hem een rustige dag had gewenst maar er waren een paar redenen waarom ik dat niet deed:
a. Hij was tegen mij aan het schreeuwen. Daar houd ik niet van. Nooit niet en zeker ’s ochtends vroeg niet.
b. Hij leek bijna sprekend op een helemaal niet aardige (understatement) leraar van vroeger. Niet alleen omdat deze Duits gaf maar omdat hij zeer autoritair was. Daar hield ik niet van en daar houd ik nog steeds niet van.
c. Hij zei “mevrouwtje” tegen mij. Niet “mevrouw”, nee “mevrouwtje”. Fout-fout-fout!

Om die redenen dus zei ik verder niks en deed ik alleen maar mijn oortje weer in. Duidelijk klaar om al verder luisterend (!) mijn weg te vervolgen. Misschien dat die beweging wat te uitdagend voor meneer was, hij lette in ieder geval niet op zijn hondje dat voor zijn voeten aan het rondsnuffelen was, struikelde daardoor van de stoep op het naastgelegen fietspad en viel bijna, bijna niet helemaal, tegen een fietser op. Een fietser die, en dat vond ik (behalve natuurlijk vreselijk fout) het toppunt van ironie, al tikkende op zijn telefoon de man bijna achteloos ontweek.

Het is me zowaar gelukt om mijn lach in te slikken.
Het geluid dat mij toch ontsnapte had best voor een hoest door kunnen gaan.

Maar meneer had een punt, dat moet ik hem nu wel nageven: behalve dat met je telefoon bezig zijn in het verkeer een absolute no-go is, kan ook gewoon wandelen met de oortjes van een telefoon in gevaarlijk zijn en te veel afleiden.

Zelfs/ook/vooral als je zelf niet eens een telefoon bij je hebt.

(Maar wel een slechte bui.)
(En een hondje.)




Geen opmerkingen:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...