Leuke Lener

Toen ik, inmiddels ruim zeventien jaar geleden, bij de bibliotheek kwam werken, dacht ik dat ik alleen maar met opgewekte, vriendelijke klanten te maken zou krijgen. Oké, niet alleen maar, maar zeker wel vooral. Mijn theorie was dat een bezoekje aan een supermarkt, bakker, drogist niet altijd te vermijden is, hoe chagrijnig je je misschien ook voelt. Ook als je veel liever je huis niet uit wilt, sommige boodschappen moeten nu eenmaal gedaan worden. Op je gemak boeken uitzoeken daarentegen, dat doe je alleen als je je prettig voelt. Toch?

Binnen een maand had ik door hoe naïef, op het onnozele af zelfs, die gedachte was.

Ik had er geen rekening mee gehouden dat niet alle ouders altijd evenveel zin hebben om met hun kinderen mee te "moeten". (En dat niet alle kinderen altijd even veel zin hebben in dat "gezellige", lees: verplichte, biebuitje.)

Ik had niet verwacht dat veel leners hun boeken pas op de laatste dag van hun leentermijn terugbrengen, en dat zij dan nét die dag wat "lichtelijk" uit hun hum kunnen zijn.

Ik had, ja het is dom, niet gedacht dat er ook lezers zijn zónder een zonnig hartje.

Binnen een maand dus wist ik helaas beter. Het duurde ietsjes langer voordat ik ook soepeltjes met deze mensen en hun vaak mopperige, soms zelfs totaal onterechte, opmerkingen om kon gaan. Gelukkig blijk ik redelijk wat geduld in mijn tenen te hebben 😉

Nog gelukkiger is het dat er heel veel meer wél-vriendelijke leners zijn.

Mensen die altijd in zijn voor een gezellig praatje.

Mensen die enthousiast vertellen over dat ene o zo mooie boek of wat ze die avond gaan koken.

Mensen die tips geven, complimentjes zelfs, die bezorgd vragen of je niet ziek geweest bent omdat ze je al een tijdje niet gezien hebben.

Mensen die soms zelfs een doosje chocola als bedankje langs komen brengen, die je als een goede kennis begroeten, ook als je ze buiten de bieb tegenkomt.

Zulke mensen kleuren mijn werk, maken mijn dag.

Als ik toch met een vervelende niet-leuke klant bezig heb moeten zijn, zoek ik om die reden daarna altijd een Leuke Lener op. Gewoon om me weer prettig te voelen. Ik hoef dan zelden lang te zoeken.

Onlangs was er weer zo'n lastig persoon. Niks deugde: onze collectie was te klein, het telaatgeld dat hij moest betalen was onterecht en bovendien (?) te hoog, het boek dat hij wilde was uitgeleend en aan mij had hij ook niets. Tot op dat moment kon ik rustig en professioneel blijven. Maar toen kwam de opmerking dat ik goed moest weten dat ik van zíjn belastingcenten betaald werd en dat ik daarom wel wat beter mijn best voor hem mocht doen.

Dat van die belastingcenten heb ik vaker te horen gekregen. Ik moet nog steeds tot tien en weer terug tellen als ik het hoor maar dat gaat nog. Die toevoeging echter, dat ik "daarom" wel "wat beter mijn best" mocht doen, voor hém ook nog, daar kreeg ik toch verre van rustige, niet zo professionele neigingen van. 

En toen was daar een Leuke Lener.

Zij had het gesprek vanaf haar plekje aan de tijdschriftentafel gevolgd. Zij was opgestaan, had haar hand op mijn arm gelegd en de man afkeurend aangekeken: "Meneer, bent u nu zo dom of erg onbeschoft?" En toen de gezichtsuitdrukking van de man van arrogant naar stomverbaasd ging: "Niemand zal ooit genoeg betaald krijgen om dergelijke onzin van wie dan ook aan te moeten horen."
Het kostte maar een paar tellen (waarin ik mijn adem inhield om te voorkomen dat ik zou gaan lachen) voordat de man zich omdraaide en het pand verliet.

Toen ik haar later bedankte voor haar tussenkomst, bekende zij, een keurige dame van rond de tachtig, dat zij in plaats van "dergelijke onzin" een veel lelijker woord had willen gebruiken. Een woord dat met "bull-" begon en met een "t" eindigde. "Maar het leek mij beter om mij niet tot zijn niveau te verlagen." 

Leuke Leners kleuren mijn werk, maken mijn dag én redden mij soms zelfs acties waar ik achteraf spijt van zou kunnen krijgen.

Gelukkig zijn zij veruit in de meerderheid.