Ik heb niet altijd een even hoogstaand gevoel voor humor.
Directer gezegd: ik kan de slappe lach krijgen van uitspraken, situaties en mopjes die te flauw zijn voor woorden. Het is niet anders en ik schaam me er niet voor. Lachen, waarom dan ook (nee, niet uítlachen!), is immers goed voor de gezondheid. Een dag niet gelachen... enzovoort.
Op het gebied van mopjes vind ik die waarbij ik mij de situatie en/of de personen echt kan voorstellen het leukst. Dus een klein lachje bij een grap over een leeuw, paard en ezel die een bar in lopen maar een hele dag door grinniken bij een verhaal over, bijvoorbeeld, een man die denkt dat zijn vrouw doof aan het worden is.
Oké, ik snap dat ik dit laatste moet uitleggen.
Peter is (gelukkig!) verre van doof maar zijn gehoor, vooral op het gebied van hoge tonen, is niet meer wat het geweest is. Ik, aan de andere kant, hoor (nog) prima.
Omdat dit verschil tussen ons inmiddels nogal groot is geworden of (waarschijnlijker: èn) omdat ik het wel grappig vind om hier wat “lollig” mee om te gaan, kan ik me voorstellen dat Peet zich af en toe afvraagt of ik echt nog wel zo scherp hoor. Dus als zo’n mop begint met:
Een man die zijn vrouw ervan verdenkt dat zij doof aan het worden is gaat achter haar staan en vraagt op zo’n halve meter afstand: “Kan jij mij horen, lieverd?”
begin ik al te grijnzen omdat ik dan in mijn fantasie Peet al achter mij zie staan. Bij
Vrouwlief reageert niet.
denk ik misschien even “Hmmm, zo ver is een halve meter toch niet of zou de man expres fluisteren?”. Want tja, wij, Peet en ik, hebben heel soms de neiging wat melig te doen. Deze mop zou dus zomaar ook die richting op kunnen gaan.
Hij gaat wat dichterbij staan en stelt de vraag opnieuw.
Weer geen reactie.
Of is de clou dat mevrouw toch hardhorender is dan zijzelf weet, misschien zelfs toe wil geven? In dat geval zie ik mij écht niet terug in deze vrouw. O nee!
Nog wat dichterbij en nog steeds geen woord van haar.
Of houdt zij, net als ik, van haar man maar ook erg van lekker flauw doen? Van plagen waar je plagen kan?
Dan, uiteindelijk met zijn mond vlak achter haar oor, vraagt hij weer: “Schat, kan je mij nu horen?”
Mijn grijns gaat van gewone grijns naar verwachtingsvolle grijns. Komt er nu dan wel een reactie?
Waarop zij antwoordt: “Voor de vierde keer, já-há!”
En dan kietelt het in mijn buik en lig ik in een deuk.
Omdat het zo onverwacht, zo leuk en, voor mij, ook zo herkenbaar is. Zo fláuw misschien ook maar dat maakt het alleen maar grappiger. Dit soort grappen dus.
Herkenbaar?
Bonuspunten voor degene die “Ja!” zegt.
Extra bonuspunten als die persoon erbij lacht.
En respect voor iedereen die dit stukje uit heeft kunnen/willen lezen.
1 opmerking:
Erg grappig inderdaad :)
Een reactie posten