“Is Fabrique des Lumières wat? Staat ook op spoordeelwinkel.”
Toen vriendin J. dat voorstelde voor ons uitje wist ik nog niet wat dat was. Fabriek van lichten? Niet in Eindhoven maar in Amsterdam? De site maakte me wat wijzer en vooral nieuwsgieriger.
“Zie kunst tot leven komen” stond er en ik zag bekende gebouwen van Gaudí en bekende schilderijen van Dalí over mijn scherm glijden.
Ik dacht “Hè?” en “Wauw!” en “Jee, dit is niet zomaar een museumachtig iets”, daarna nog een aantal keren “Wauw!” en toen, wat zachtjes: “O, Gaudí...” (ik ben een groot bewonderaar van die architect/kunstenaar). Voor de vorm en uit gewoonte heb ik nog naar een alternatief voor ons dagje-uit gezocht maar eigenlijk stond het al vast: dit is niet te overtreffen, dit lijkt zo bijzonder; dit moeten we doen.
Wat we in de Westergasfabriek aantroffen vind ik lastig te beschrijven; echt onmogelijk zonder een overvloed aan superlatieven. Val bij het lezen dus niet over woorden als “overdonderend” en “meeslepend” en “hallucinerend”.
Ik las ergens dat het een “immersieve expositie” wordt genoemd, een expositie waarin je wordt ondergedompeld dus. Nou en óf wij werden ondergedompeld!
Hieronder volgt een beschrijving, een poging tot een beschrijving, van onze onderdompeling. (Met, ja echt, zo min mogelijk superlatieven.)
We stonden daar tegen een wand in een grote, hoge ruimte. Een grote, hoge ruimte die langzaam donkerder en donkerder werd. Er verscheen een lichtje, nog meer lichtjes, er verscheen een sterrenhemel. Niet alleen tegen het plafond maar overal om en zelfs over ons heen begon het te schitteren. Er klonk muziek van Gershwin en de sterren maakten plaats voor de prachtige, sprookjesachtige gebouwen van Gaudí. Om ons heen golfden kleuren, gevels, torens, het betoverende Parc Güell, de wereldberoemde Sagrada Familia. We kwamen ogen en, vanwege de muziek (naast Gershwin ook mijn favoriete "Riders on the storm" van The Doors), oren te kort. We maakten foto’s maar beseften meteen al dat die dit spektakel niet zouden kunnen weergeven. “Kijk daar!”, “O, aan die kant!”. J. en ik waren niet de enigen die dit tegen elkaar zeiden.
Deze ervaring was minstens zo indrukwekkend als toen ik dit alles in real life in Barcelona zag. Die combinatie van muziek en kunst en daarbij het gevoel dat je er niet gewoon naar kijkt en luistert maar er middenin zit: het was overdonderd en adembenemend.
Het licht ging weer aan en we konden even bijkomen. We verlieten ons plekje langs de muur en vonden een zitplaats. We wisten nu wat we konden verwachten. Dachten we. Ha, niet echt dus.
“Shine on you crazy diamond” van Pink Floyd klonk en we kwamen terecht in de onwerkelijke wereld van Salvador Dalí. Zijn surrealistische schilderijen gleden over het scherm, de vloer, het plafond. Paarden en olifanten op uitgerekte poten liepen over de wanden, tijgers sprongen in slow motion uit elkaars bek, nummers van Pink Floyd vloeiden in elkaar over, niet als begeleiding maar als onderdeel van een bijna psychedelische ervaring; een werveling van beelden en muziek.
“Al je zintuigen worden geprikkeld,” hoorde ik iemand zeggen. “De mooiste achtbaan waar ik ooit in gezeten heb,” zei een ander. Vooral met die laatste opmerking kan ik het voor meer dan 100% eens zijn.
Ook als je geen museumliefhebber bent, zelfs als je Dalí onbegrijpelijk vindt en/of niks met Gaudí hebt (sorry, maar zeker dat laatste vind ik wat onvoorstelbaar), dan nog kan ik je een bezoek aan Fabrique des Lumières van harte aanraden. Ik heb zelden zo’n divers publiek met zo’n lage gemiddelde leeftijd zien genieten als vorige week.
Vorige week alweer... en ik ben nóg onder de indruk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten