Ik dacht: dat doe ik wel even. Ik help, zonodig, met de voorbereidingen voor zijn reis en zwaai hem uit op Schiphol. Gewoon van "Dag lievie, pas op jezelf en geniet!".
Hij gaat maar voor een paar maanden en Korea is wel ver, maar gelukkig kunnen we mailen en skypen. Korte, snelle contactjes leggen via Facebook. Ach, de wereld is zo groot niet meer. En die maanden vliegen vast om. Toch?
Daarbij: Peter en ik, wij zijn ongelooflijk trots op hem. Hij kijkt letterlijk en figuurlijk over grenzen heen. Hij droomt niet alleen zijn dromen, hij maakt ze ook waar. Hij doet het toch maar mooi. En zelf.
Ik heb hem uitgezwaaid en heel lang nagekeken. Hem en daarna zijn toestel. Maar ik deed dit niet "even", ik deed dit alles met een hol en tegelijk zwaar gevoel in mijn maag. Heel hol en heel zwaar.
Een gevoel dat pas begon af te nemen toen een dag later zijn mailtje binnenkwam: "Touchdown!".
Touchdown. Veilig en wel en heel en gezond. Pffff...
4 opmerkingen:
Pfff.... Gelukkig zou ik haast zeggen, heb ik dit gevoel niet meegemaakt maar wat kan ik me er vanalles bij voorstellen.
Fijn dat er nu zoveel mogelijkheden zijn om contact te hebben en hem desnoods te zien maar hij zit wel aan de andere kant van de wereld zowat.
Sterkte jullie en als je hem spreekt.... doe hem de groeten en wens hem veel plezier namens mij.
Liefs Berna
Ik krijg er zelf een beetje buikpijn van, (dat gevoel bij het vertrek; het thuiskomen daarna.)Het gaat nu alvast weer een stuk beter en...ik hoop op ooggetuigenverslagen -via jou
dan- van het dagelijks leven in Seoel e.o.
@Berna, dankjewel! Ik zal je groeten uiteraard overbrengen ;-)
@Nel, ja hoor, het gaat alweer beter/goed hier met mij en mijn maagstreek. As. zaterdag krijg je meer verhalen; haal jij dan vast koffie? (Zwart graag)
Herkenbaar dat loslaten.
Een reactie posten