Terug!

Hallo, daar ben ik weer. Nog maar een beetje boos, maar niet zo erg meer als donderdag. (En, oké, vrijdagochtend ook nog.) Lang niet meer zo ontzettend met hoofdletters en heel veel uitroeptekens boos.

Dat komt dankzij Peter, die zonder wit paard maar wel in zijn grijze auto, die bewuste middag meteen naar Ede kwam scheuren met zijn troostende aanwezigheid en, niet onbelangrijk, zijn geld om mij en mijn auto uit de parkeergarage te verlossen. (Leermoment: zonder parkeerkaart en zeker zonder geld laat Q-Park je echt, echt niet uitrijden. Wat je reden ook is. Nee zeg, stel je voor! Ik noem het nou ook niet meer Q-Park, ik noem het K... nou ja, anders dus.)

Dat komt ook door jullie, lieve bloglezers. Dankzij jullie lieve meelevende, van de weeromstuit ook geschrokken en solidair verontwaardigde reacties. Ik zat met een hoge, lelijke berg boosheid, vernedering en verslagenheid, en jullie gaven me schepjes om 'm af te graven. Ik ben nog bezig maar de berg is al een overzichtelijk heuveltje geworden. (Het spijt me wel dat bij een paar van jullie nu vervelende herinneringen naar boven zijn gekomen - ik kan er weinig aan doen, maar toch: sorry! Sorry en sterkte!)

En het komt omdat ik mijn portemonnee terug heb. Mijn roze portemonnee. Zonder geld, uiteraard, natuurlijk, ik had niet anders verwacht, maar wel met mijn rijbewijs en alle pasjes er nog in. Het blokkeren en opnieuw aanvragen is nu beperkt gebleven tot mijn bankpassen. Ik kan en wil in dit verband het woord "gelukkig" niet gebruiken maar het scheelt natuurlijk veel dat ik geen nieuw rijbewijs hoef te kopen.

Het zou overigens ook veel gescheeld hebben als de mevrouw van mijn zorgverzekeraar de naam van de winkel waar mijn portemonnee gevonden is, had genoteerd. De mededeling dat er iemand van een kledingzaak met een "wat buitenlandse naam" had gebeld was toch wat summier. Ondanks dat Peter aan de ene kant van het centrum begonnen was om bij elke kledingzaak te vragen of daar een portemonnee gevonden was, en ik aan de andere kant, duurde het toch nog lang voordat we de juiste winkel (het was de allerlaatste, zal je altijd zien) te pakken hadden. (Leermoment: een lerenjassenwinkel is géén kledingzaak, o nee, het is een Leder.Speciaal.Zaak! Peter werd zo fors terecht gewezen dat hij bijna beduusd weer naar buiten kwam. Christine Leduc had ik uit mezelf al overgeslagen, dat leek me meer een òn-kledingzaak.)

Ik heb dus mijn portemonnee weer terug en ik wacht nu op mijn nieuwe bankpassen. Dan pas kan ik weer winkelen. Met mijn tas voor op mijn buik, twee handen op de ritsen en alles van waarde heel diep onder muizenvalletjes verstopt. Of onder snotzakdoeken. Mocht je me tegenkomen, laat me dan niet schrikken, het zou zomaar kunnen gebeuren dat je een onbedoelde maar welgemikte dreun op je neus krijgt. Want een béétje boos ben ik nog wel...