(G)een praatje

“En een doosje oscillococcinum graag.”

Terwijl ik na het afrekenen mijn aankoop bij de netjes mandarijnen in mijn tas stopte, stond een oudere dame naar mij te kijken. “U zegt het meteen goed!” zei ze bewonderend. En toen ik haar verbaasd aanstaarde: “Dat ozzie, eh, ozzielo... Dat wat u net kocht. U zegt het zomaar! Ozzieko.. lo.., hoe heet het?”

Ik had een zere keel, een hoofd vol watten en ik voelde me hopeloos beroerd. Zo beroerd dat ik een paar minuten eerder in de supermarkt tot twee keer toe een totaal verkeerde pincode ingetoetst had. Net toen ik dacht dat mijn pas door de pinautomaat opgevroten zou worden, was mij de goede code te binnen geschoten, maar ik had het er nog warm van. Het laatste wat ik dus wilde, was een gezellig praatje met een onbekende. Maar dat was net waar deze dame wèl zin in had.

Praatjes met onbekenden, zomaar even op straat of in een winkel. De meeste mensen hebben er weleens behoefte aan; even contact met een ander, met een vriendelijk gezicht. Ik ook, mij doet het ook vaak goed. Het kleurt míjn dag vaak ook. Alleen die dag dus niet.

Ik wilde naar huis, ik was moe en tegenover mij stond iemand die over dat middel met die vreselijke naam wilde praten. Ik voorzag vele, hopeloze pogingen om die lettergrepen in de juiste volgorde te krijgen. “Oscillo...” begon ik, “Oscico... eh... sorry!” Een pijnlijke hoestbui maakte mij het verder praten onmogelijk.

En toen. Toen zei die mevrouw van wie ik dacht dat ze tussen mij en mijn bed in stond, zomaar heel lief: “Kind, ga jij ’s heel gauw onder de wol! Eet je mandarijnen en vergeet die oscillococcinum niet in te nemen; het schijnt te helpen!” En, terwijl ik dankbaar de drogist uit liep: “Nou ja, zeg ik het zomaar zelf ook goed!” Bijna had ik me omgedraaid om haar nog even toe te lachen. Bijna. Want toen hoorde ik, net op tijd: “Oskoli.. ossolo..”

En toen. Toen begon ik te rennen.