Afgelopen weekend waren we in Brussel, Peter en ik. We wilden graag het Magritte Museum bezoeken, het Atomium bekijken en verder zouden we wel zien. We zouden het zèlf wel zien...
Het was me namelijk opgevallen dat de enthousiaste, bijna jaloerse, reacties die we kregen toen we naar Antwerpen gingen, deze keer uitbleven. Natuurlijk waren er mensen die er ook wel een paar daagjes tussenuit wilden, maar er waren ditmaal geen verzoekjes om in de koffer, desnoods de kofferbak, mee te mogen. Niet toen de naam Brussel viel.
Ik begrijp inmiddels waarom dat zo is. Brussel is geen stad die haar handen naar je uitsteekt. Niet zoals Antwerpen je kan verwelkomen.
Brussel vind ik een beetje als een wandeling in de vroeg-vroege lente. Je stapt naar buiten en je snuift de frisse lucht op, vervolgens kijk je om je heen en zie je dat het er niet zo zonnig uitziet als je had gedacht.
De temperatuur voelt wat minder zacht dan je had verwacht en gehoopt. De lekkere warme-zon-op-je-gezicht-momenten zijn er gelukkig wel maar je moet er voor door stukken die wat onbehaaglijk en zelfs kil aanvoelen.
Daar deed Brussel me aan denken. We hebben langs grauwe gebouwen en door dito straten over hakkenbrekende (en ook òntbrekende) klinkertjes gelopen, we zagen veel lelijke bouwputten en pleinen die om volle terrasjes schreeuwden maar die saai van leegheid waren.
Maar we hebben ook mooie uitzichten en grappige doorkijkjes gezien.
Indrukwekkende gebouwen en een sprookjesachtig verlicht marktplein.
We hebben een paar fijne uren doorgebracht in het Magritte Museum.
En een overheerlijk kwartiertje in dat ene zaakje waar ze hun handgemaakte bonbons niet alleen verkopen, maar ook laten PROEVEN! (Als ik hieraan terugdenk, loopt het kwijl me weer door de mond...)
O, en het Atomium natuurlijk! Dat was echt de moeite waard! Vooral omdat we vreselijk boften met het weer. De twee dagen ervoor was het bewolkt en vlak voordat we kaartjes kochten begon het sneeuwen, maar toen we er naar binnen stapten, brak de zon door. En dat terwijl in de rest van Brussel het zichtbaar goot van de regen!
Brussel als een frisse wandeling dus. Met vergelijkbare plussen en minnen, maar net als tijdens zo’n frisse wandeling hebben we genoten deze dagen. En net als ná zo’n frisse wandeling was er bij thuiskomst dat heerlijk relaxte en voldane gevoel.
Het gevoel dat de tijd even heeft stil gestaan.
1 opmerking:
Dank voor het verhaal en de mooie foto's. Ik begrijp je aarzelingen t.a.v. Brussel wel; destijds had B. soortgelijke opmerkingen. Hij ergerde zich vooral aan het moedwillig verval van veel gebouwen en ongelooflijk storende nieuwbouw.
Het Margritte museum alleen al is voor mij voldoende aanleiding voor een nieuw bezoek. Verder wil ik een hernieuwde en intensere kennismaking met de voorbeelden van Jugendstil-architectuur (Horta)in de stad. Jouw verhaal werkt dus als een appetizer voor mij. (Jij als een nieuwe Meta de Vries "Lekker weg in eigen (buiten)land"?)
Een reactie posten