Josje en Ingrid

Ik schreef al eens eerder over Wordfeud en de bekende en onbekende tegenstanders met wie ik het spelletje speel. Over hoe een paar van die onbekende tegenstanders van lieverlee vaste tegenspelers werden omdat we elkaar steeds weer opzoeken en over de kletspraatjes die wij tijdens onze spelletjes uitwisselen. Met twee van hen, Josje en Ingrid, werd dat kletsen steeds gezelliger. Gezelliger en ook vertrouwder en persoonlijker.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en Josje, Ingrid en ik hebben nog steeds bijna dagelijks even contact met elkaar. Het voorstel om een keertje bij elkaar te komen, om elkaar (zij mij en ik hen, Josje en Ingrid zijn namelijk zusjes) in het “echte leven”, in real life, te ontmoeten lag op een goed moment erg voor de hand. Dat vonden wij tenminste… Er waren wat mensen in onze omgeving die daar iets anders over dachten.

Eén zoon was wat verontwaardigd ongerust: hij werd altijd gewaarschuwd voorzichtig te zijn met contacten via internet en nou gingen zijn moeder en tante zomaar een avond op pad om zo’n vreemde op te zoeken! Wie garandeerde dat “die Syl” wel een vrouw was en geen vies, oud mannetje met, uh, rare neigingen?
Ik moet toegeven dat het een wat aparte gewaarwording was om aan de andere kant van de beeldvorming te staan maar het had vooral iets hilarisch. Peter, daarentegen, lachte wat korter. “Je hebt ze toch wel even gegoogle’d, hè?” was zijn vraag waar meer een dikke punt dan een vraagteken in te horen was en zijn wenkbrauwen konden nauwelijks hoger toen ik antwoordde dat ik hun achternamen niet eens wist. Hij schoot wel in de lach toen ik hem Ingrid’s geruststelling voor las: “Ik heb geen Facebook, geen Hyves en ook geen crimineel verleden. Sinds drie jaar ook niet meer actief in de vrouwenhandel.”

We hadden er met ons drietjes veel plezier over, Josje, Ingrid en ik. Over de verbaasde (“via internet??”), verontruste (“doe je wel voorzichtig??”) en, in een enkel geval, zelfs afkeurende (“had ik nooit van jou verwacht!!”) reacties, maar ook over onze afspraak die ergens ook niets voor ons was. Zo maar iemand (in mijn geval: iemandèn) ontmoeten die je alleen via internet kent... Best wel eng spannend! En toen werd het woensdagavond.

Ik stond, ruim op tijd, op de afgesproken parkeerplaats te wachten en uit te kijken naar een zwarte auto. Toen die aan kwam rijden sprongen er plotseling twee mannen uit, zij trokken mij de auto in, bonden mijn handen en voeten vast, en uren later werd ik ergens over de grens wakker. Vaag in de verte hoorde ik hoe er over mijn marktwaarde onderhandeld werd...

Nee, niet waar.
Helemaal niet waar.

Tussen het moment dat Josje en Ingrid vrolijk lachend uit hun zwarte auto stapten, en het moment dat wij weer van die parkeerplaats wegreden, zaten ruim drie uren van gezelligheid en warmte. Het was alsof we elkaar al jaren kenden, er was geen minuutje van ongemakkelijke stilte, van tja-hier-zitten-we-dan-en-wat-nu? We pakten gewoon de onderwerpen op die we via de Wordfeud-chatvensters hadden aangesneden en stelden vragen als “En hoe is het nou met...”. We vertelden nieuwe dingen en legden andere nog iets beter uit. Zij gaven cadeautjes en verzekerden mij dat het echt niet erg was dat ik niets voor hen had meegebracht. Ik nam de pakjes verrast aan en schaamde me toch. (Dit ga ik beslist goed maken, meiden!) We praatten en we lachten en we luisterden. We genoten! Van de avond, van elkaars gezelschap en ook van het feit dat we zomaar, toch wat tegen onze aard in en misschien toch lichtelijk onvoorzichtig, besloten hadden om iemand(en) die we alleen maar via internet kenden, te ontmoeten.

En dat is wèl waar.
Helemaal wèl waar.

Ja hè, Josje en Ingrid? Klopt helemaal, toch?