Nee, niet als een lawine, dat is zwaar overdreven, maar wel als een sneeuwbal die zoetjesaan steeds groter wordt terwijl hij zachtjes een helling afrolt, zo is dat zware gevoel in mijn maag aan het groeien vanaf het moment dat Paul vertelde dat hij een vlucht geboekt had en heel binnenkort weer naar dat verre buitenland zou vertrekken.
“Jeetje... ” zuchtte zij, “went dat een beetje, dat je dat zo voelt?” Zij, met een tienerdochter die komende zomer voor het eerst alleen-met-een-vriendin met vakantie wil. Omdat ik dat wist en omdat ik de blik in haar ogen herkende, begreep ik dat zij meer op een geruststelling hoopte dan op een eerlijk antwoord op haar vraag.
En dus zei ik: “Ja, hoor...”
1 opmerking:
Tjonge. Ik weet dat je het Paul gunt maar je krijgt het wel voor je kiezen het laatste jaar.
Dikke knuf!
Een reactie posten