Als we nou eens....

Het was mooi buiten toen ik aan mijn zondagochtendrondje begon. Zo móói. Zo sprookjesachtig mooi. Er hing een dichte, witte mist waar de zon vaagjes doorheen scheen. Ik kon amper vijftien meter voor mij uit zien waardoor de wereld kleiner en ook stiller leek. Om daar extra van te kunnen genieten (en ook voor de veiligheid) liet ik het ene oortje dat ik tijdens het rennen altijd in heb wat losjes langs mijn hoofd bengelen.

Af en toe hoorde ik een vogel in de verte roepen,

heel in de verte wat verkeer

maar verder, op het geluid van mijn schoenen op het asfalt na,

stilte. 

Stilte en mist met een gouden gloed en hier en daar flarden zonnestralen.

Hoe heerlijk dat even-alleen-op-de-wereld-gevoel ook was, van zoveel moois wilde ik niet al te lang in mijn eentje genieten. Dus belde ik Peter: “Als we nou eens zo naar de hei gingen? Het is zo mooi buiten met mist en toch zon en alles, ik ben al onder aan het viaduct, dus met een paar minuutjes thuis en als we dan nu...?”

En Peter zei: “Ja, is goed.”

Of eigenlijk zei hij: “Dan neem ik eerst wel een cracker want anders val ik van de graat.” maar er was geen moment van “Waarom zo vroeg?” of andere twijfel en dat maakte mij bijna nog blijer dan mijn loop en het uitzicht van dat moment.

Onze “Als we nou eens...”-gesprekjes kruiden onze relatie. Ze lichten de waan van de dag op en laten ons beseffen dat we nog steeds open staan voor elkaars ideeën en wensen. En als de één een beer op de weg ziet, jaagt de ander het beest wel weg.

Hij (of ik) begint zo’n zin, ik (of hij) luister, vul aan of kom met een iets ander idee, er wordt gewikt en gewogen, er wordt gefantaseerd, gemeten en geschetst, niks wordt te gek gevonden, we besluiten hooguit om er nog even over na te denken en dan... vaak niet lang daarna... heeft de bank een totaal andere plek, is er een reis geboekt, staan we in een tuincentrum, gaan we vol goede moed een ergernis de nek om draaien of is er zelfs een verbouwing volop gaande.

(Of gaat het hele plan gewoon niet door, dat kan ook. In dat geval hebben we in ieder geval samen van een heel fijn “Als we nou eens...”-uurtje genoten.)

Maar het kan ook sneller. Die zondagochtend kwam ik hijgend thuis, schoot ik in droge kleren en zat ik binnen no time naast Peet in de auto onderweg naar de hei.

Waar de mist heel jammer alweer weg was.

Hoewel.... heel jammer? Beetje jammer.

Ook zonder mist is de hei prachtig!

Toch?

"Als we nou eens... op een andere ochtend... en dan nog iets vroeger...?

Nemen we wel wat crackers mee ;)"