Zondagskind

Deze foto is genomen op mijn tiende verjaardag. Het zal een verjaardag zijn geweest zoals we die in die jaren altijd vierden. Met een kamer vol familie, een slagroomtaart met kaarsjes, slingers en cadeautjes. Met nieuwe, meestal door mijn moeder genaaide, kleren en een “lang-zal-ze-leven” waarbij mijn vader meer wat mee bromde dan echt zong maar ter compensatie vier in plaats van drie keer “hoera” riep.

Als ik naar deze foto kijk kan ik me nog goed herinneren hoe mijn leventje er toen uit zag. We hadden wel een tv maar nog geen telefoon. We waren in dat jaar net van een kleine flat naar een "echte" eensgezinswoning verhuisd waardoor ik een eigen kamer kreeg en, vanwege de grotere afstand, fietsend in plaats van lopend naar school ging. Dat laatste vond mijn moeder eng en ik stoer. Ik was immers ál tien, ik was niet gauw bang en al vond ik iets eng, dan liet ik dat niet gauw merken. Ik ben, besef ik nu, niet veel veranderd. In dat opzicht niet maar ook niet op wat andere gebieden.

Ten eerste las ik toen al veel. Voor die tiende verjaardag in 1967 zullen er ongetwijfeld een paar boeken op mijn verlanglijstje gestaan hebben. Ik was (ben nog) leergierig maar had (heb) een broertje dood aan huiswerk, was (oké, ben) liever lui dan moe (met uitzondering voor toen gym en nu hardlopen), had (heb) een levendige fantasie en was (ben!) als de dood voor spinnen.

Verder had ik wel een vaste groep schoolvriendinnen maar voelde ik me prettiger bij één op één-contacten. Na schooltijd ging ik daarom het liefst en het meest met een vriendinnetje uit de buurt om. Samen fietsten we dan al kletsend door onze wijk die volop in aanbouw was en wisten we zo beter dan onze ouders feilloos de weg en alle nieuwe straatnamen.

(Oké, in dat laatste ben ik wèl veranderd.)

(Boodschapje terug in de tijd: Sylvie-in-1967, let alsjeblieft goed op bij aardrijkskunde en topografie, het zal je van pas komen!)

Op de foto lach ik wel lief maar ik kon ook driftig en ongeduldig zijn. Hoewel de jaren en vooral mijn jongens mij milder en geduldiger gemaakt hebben, kan ik nog steeds behoorlijk fel en ietwat kort door de bocht reageren. Zeker als ik onredelijkheid zie of zelfs maar vermoed. Een ander onveranderd karaktertrekje: Ik herinner me uit die tijd een gesprekje met de meester van mijn klas. Hij had mij geplaagd met het feit dat ik op vrijdag de 13^e jarig zou zijn: “Je weet toch dat dat een ongeluksdag is?”. Anno 2017 had die Sylvie van toen met haar ogen gerold, in 1967 was mijn reactie dat ongeluk en jarig-zijn niet samen kunnen vallen èn dat ik op een zondag geboren was. “Dat maakt het toch goed?” Die meester had niet, zoals ik had verwacht, geknikt maar lichtelijk geïrriteerd gezucht. Misschien moet ik hier ook een boodschapje terug in de tijd inlassen, iets in de trant van “Trek je er niets van aan dat die meester je een eigenwijsje noemt.” Die moeite kan ik me besparen: er zijn nog steeds mensen die mij eigenwijs vinden.

Soms hebben ze wel gelijk.

Sóms hè! ;p

Ach ja, foto’s van toen en boodschapjes terug in de tijd. Als ik naar die tienjarige ik kijk, heb ik weinig behoefte om mezelf (tjeezis, dit gaat wel behoorlijk schizofreen klinken) een boodschap mee te geven. Als zestigjarige weet ik immers: het komt wel goed met haar, met dat meisje uit 1967.

Ondanks “alles”.

Ondanks al die "vrijdagen de 13^e".

Zij is, ik ben een zondagskind.