Ik heb van die nachten, en ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben, waarin ik ruim voor de ochtend wakker word. Mijn hoofd gaat van nog licht sluimerend naar een rare vorm van helder en stroomt vervolgens vol met de meest uiteenlopende gedachten en vragen.
Van te onnozel voor woorden (hoe heette dat ene buurmeisje, niet eens de mijne maar die van dat ene klasgenootje, ook al weer?) tot diepdonker en intens verdrietig (wat als de uitslag van dat bevolkingsonderzoek niet goed is of, nog veel erger, wat als Peter ernstig ziek wordt of een ongeluk krijgt en… hoe dan en wat? Hoe moet, hoe kán ik ooit zonder hem!).
Maar dan komt uiteindelijk toch de slaap en als ik wakker word, is daar zijn lieve gezicht en hoor ik dat zo vertrouwde “Hallo, mooiste meisje.” En dan voel ik me misschien niet het mooiste maar wel het gelukkigste meisje.
Nu is dat anders. Die diepdonkere vraag is geen vraag meer. Niet helemaal tenminste. Ik weet nu veel, veel te veel, van het hoe en het wat. Ik weet dat ik te snel, zo veel te snel zonder hem zal moeten. Wat ik niet weet is hoe ik ooit zonder hem kan.
Voor nu en voor een veel kortere periode die wij ooit bedacht hadden, kan ik niet genoeg krijgen van zijn lieve gezicht en zijn zo vertrouwde “Hallo, mooiste meisje.” En dan voel ik me het gelukkigste en verdrietigste meisje tegelijk.
1 opmerking:
😘
Een reactie posten