Ameland dus

"Kan ik een kop koffie voor u halen? Gewoon, cappuccino?" 

Ach ja, denk ik, laat ik het maar doen, dat kan nog wel. Ik was van plan om het zo zakelijk en kort mogelijk af te handelen maar even een kop koffie tijdens het afhalen van Peters as, dat moet wel lukken. Dat moet mij wel lukken.

"Ja graag, gewone koffie, zwart." Mijn zusje vraagt om een cappuccino.

Terwijl de medewerkster van het crematorium naar de keuken gaat, kijken wij de kamer rond. Her en der verspreid, in een vitrinekast, op de grond zien wij urnen in allerlei vormen en formaten, op de tafel voor ons staan bronzen rouwbeeldjes.

Aan de urnen gaan wij voorbij. Ik zal Peets as niet in een urn bewaren, ik wil het ergens op het strand van Ameland uitstrooien. Er is niet veel wat ik (nu) zeker weet maar dat wel: ik ga Peet naar Ameland brengen.

Mijn zusje bewondert de beeldjes op tafel. Dan zie ik op een kastje een soort bus staan, er zit een wikkel omheen met de afbeelding van een strand en de branding. Ik wijs: "Dat vind ik mooi." 

Wij krijgen koffie. De medewerkster vertelt wat, mijn zusje stelt een paar vragen. Het is een soort verkennend, een het ijs breken-gesprekje waar ik niet veel aan bijdraag. Zo zakelijk en kort mogelijk, is nog steeds mijn voornemen. Ik ben even klaar met emoties en mijn tranen die elk moment weer kunnen stromen. 

Praten jullie maar even door over die beeldjes, denk ik, dan probeer ik rustig te blijven en drink ik mijn koffie. 

"O, en we vonden dat zo mooi," hoor ik mijn zusje zeggen. "Die bus, met dat strand."

Medewerkster en ik kijken tegelijk in de richting van het kastje met de bus erop.
"Dat is van meneer," zegt zij zacht en ik begin te huilen.

"Maar hoe? Hoezo een strand? Waarom?" Ik begrijp het niet, had bovendien een ronde strooibus verwacht, in een kleur, blauw of rood, zoiets maar niet met een afbeelding erop. De foto op Peets rouwkaart was wel genomen op Ameland, maar in de duinen, er is daarop geen zee en strand te zien.

"Hoe wisten jullie?"
Ze wisten het niet, legt de medewerkster uit. Er zijn wikkels met verschillende afbeeldingen: bos, verschillende uitzichten, zelfs een met koeien... Dit was toeval. Toeval?

Dan is het gedaan met zakelijk en kort. Ik begin te vertellen.

Over dat we sinds het overlijden van onze jongste, bijna eenentwintig jaar geleden, elk jaar naar Ameland gingen.

Dat Max daar nooit geweest is maar dat wij hem daar het dichtst bij ons voelden.

Dat Ameland ons tweede thuis is geworden, wij nooit de behoefte hadden om in plaats daarvan naar een ander Waddeneiland te gaan.

Dat we daar altijd genoten.

Dat we daar altijd rust vonden.

"Ameland is ons tweede thuis," herhaal ik. "En op Ameland wil ik zijn as uitstrooien."

Die wikkel kan gewoon geen toeval zijn.
Peter wil naar Ameland.