Trouwdag

10 augustus. Het is vandaag onze trouwdag. Is onze trouwdag? Was? Nee, het ís vandaag onze trouwdag, tegenwoordige tijd, niet verleden, het zal altijd onze trouwdag blijven.

Vorig jaar schreef ik over een liedje dat Peter had gevonden en waarvan hij vond dat het zo precies bij ons paste. "Still the good old days" heet het en het gaat over een liefde die met de jaren alleen maar dieper en mooier is geworden. Geen liefde die alleen maar uit goede, oude herinneringen bestaat maar die nog steeds volop goede dagen kent. Het zinnetje "we just keep moving along" vond Peet het belangrijkste uit de tekst. Net als de toevoeging "we are the lucky ones".

We gaan gewoon door.

Wij zijn de gelukkigen.

Ik weet nog goed hoe we naar de muziek en de woorden luisterden. Peter speelde luchtgitaar, ik probeerde mee te zingen en op het laatst dansten we samen door de kamer. Lachend, swingend, armen om elkaar heen.

Het is een herinnering geworden die we vier maanden konden delen. Nu ben ik enige die nog weet hoeveel plezier we die dag hadden, hoe we elke keer "these still are the good old days" en "we just keep moving along" meebrulden. Hoe we elkaar vasthielden, elkaar aankeken. Onszelf de lucky ones voelden.

Toen ik laatst bij mijn therapeut zat en alleen maar bleef huilen, keek zij mij vol medeleven aan. Ze probeerde mij niet te kalmeren met woorden als "rustig maar", "neem een slokje water" of "ik snap het". Ze liet me huilen en toen ik haar wanhopig aankeek, zei ze alleen dat dit, deze pijn, de achterkant van de liefde tussen Peter en mij is. 

"Jullie waren zo lang, zo hecht, zo één..." Ze vouwde daarbij haar vingers van beide handen strak samen. "Zoveel liefde en verbondenheid. En dan nu ook zoveel rouw." 

Wat zij zei verzachtte mijn pijn niet en tegelijk ook wel. Als dit de prijs is die ik moet betalen voor wat wij samen hadden, als bij zoveel liefde zo'n hoge prijs, zoveel pijn hoort, dan kan ik niet anders dan het te accepteren. Hoe onbetaalbaar onze liefde voor elkaar ook is, hoe letterlijk onbetaalbaar het ook voelt, ik kan niet anders dan het te accepteren.

Ik huil nog elke dag. Meerdere malen elke dag. Maar ik gun mij mijn tranen. Ik gun óns mijn tranen. Ik gun mij, ons, mijn intense verdriet, de momenten waarop ik alleen maar zijn naam kan fluisteren, soms zelfs luid uitroep. 

Deze prijs doet zoveel pijn en huilen lucht echt niet altijd op maar het besef dat dit uit al die jaren van ons samenzijn voortkomt... ja, dat verzacht toch iets. Onze liefde is zoveel waard.

Wij, Peter en ik, wij konden niet gewoon doorgaan. 

Ik kan niet doorgaan. Er is geen door meer.

Ik kan alleen maar verder gaan. Al zal dat nooit, nooit gewoon zijn.

Vandaag zouden we zevenenveertig jaar getrouwd zijn, we hebben het niet gehaald. 

De teller is op zesenveertig blijven steken en onze good old days liggen achter ons maar ik zal ze altijd als de good old days blijven koesteren. Met pijn en tranen van liefde.

10 augustus zal altijd onze trouwdag blijven.