Verkocht

Liefste Peetje,

Het Te Koop-bord in de voortuin is vervangen door een Verkocht-bord. 

Ik had er zo naar uitgekeken maar toen ik gisteren thuis kwam en het zo zag hangen voelde ik alleen maar een steen in mijn maag.

Tegen alle verwachtingen (ook die van de makelaar) in heeft het toch lang geduurd voor het eerste bod kwam. Het heeft me zoveel stress opgeleverd; ik had immers al wat anders gekocht. Jouw advies was om eerst te verkopen en dan pas naar iets anders op zoek te gaan. Zekerheid voor alles. Maar dit appartement was zo'n unieke kans dat ik vond (voor zover ik in mijn "toestand" iets kon vinden...) dat ik het niet kon laten lopen. Ik denk dat jij dit wel zou begrijpen, misschien hetzelfde gedaan zou hebben.

(O, ik kan me soms zo verliezen in voorstellingen hoe jij het gedaan zou hebben als ik dood was in plaats van jij! En dan breekt mijn hart. Misschien nog erger dan het nu gebroken is, al is dat moeilijk voor te stellen.)

Maar "goed" (bewuste aanhalingstekens) de stress waar ik het over had, had in de eerste plaats te maken met mijn financiële positie. Zou het huis op tijd verkocht worden? Hoe lang zou ik met dubbele lasten komen te zitten? Hoe lang zou ik dat kunnen volhouden? Zou ik misschien zelfs een voorlopig ander onderkomen moeten zoeken?

En in de tweede plaats was er het feit dat ik het huis zo opgeruimd en aantrekkelijk mogelijk moest houden. Dankzij al jouw en mijn inspanningen zag het er al heel goed uit en gelukkig ben ik behoorlijk netjes maar voor kijkers moet daar dan een extra schepje bovenop.

De voor- en achtertuin moesten voor elke bezichtiging weer opgeruimd en aangeveegd worden, Alle persoonlijke dingen zoals foto's had ik al eerder weggehaald, de bus met jouw as moest ik elke keer weer wegstoppen, er moesten verse bloemen gehaald, ramen nog een keer gezeemd, puien van spinnenrag ontdaan, kussens op de tuinmeubelen gelegd, alle luxaflex opgetrokken, enzovoort, enzovoort... Ik stond elke keer weer op scherp.

(Heb je mij bezig gezien vanaf waar-jij-ook-bent? Dat is ook zoiets: kan jij nog zien wat er "hier" gebeurt? Ik wil jou zo graag, op wat voor manier dan ook, dichtbij mij maar ik hoop tegelijk dat jij mijn geworstel met deze realiteit niet meekrijgt. Dat jij mijn vele tranen, mijn wanhoop en pijn niet ziet.)

Maar "goed" (weer aanhalingstekens) er zijn redelijk wat kijkers geweest en op een pietluttige reactie na ("ik vind het behang wel erg groen") zeiden ze het een mooi huis te vinden, ruim en licht, groter dan van de buitenkant lijkt, en waren ze enthousiast. Alleen niet enthousiast genoeg om een bod uit te brengen. Zelfs geen te laag bod.

Ik was elke keer weer teleurgesteld en begreep er niks van. De makelaar had toch ook zelf gezegd dat alles en vooral het onderhoud zo perfect eruit zag? Ik werd er ook verdrietig van. We hadden er samen zoiets moois van gemaakt en toch wilde niemand het kopen. Ik voelde ons, ons huis, gewoon afgewezen. In een opstandige bui voelde ik me, ook namens jou, zelfs beledigd.

De meeste kijkers heb ik niet ontmoet maar tijdens de twee Open Huis-dagen heb ik een paar zelf rondgeleid. Dat waren heel onwerkelijke momenten. Bij alles wat ik liet zien voelde ik trots en verdriet tegelijk. Hoe kon ik iets wat ik diep in mijn hart niet kwijt wilde als een tweedehandsautoverkoper aanprijzen? Pijn deed het, lieverd. Heel veel pijn.

Hoe zou jij dit gedaan hebben, Peet? We hebben samen nog nooit zoiets bij de hand gehad, hè. Ik weet in ieder geval zeker dat jij er na afloop net zo uitgeblust bij had gezeten als ik. Alleen hadden we er dan samen een wijntje op gedronken en dan had ik in je armen weg kunnen kruipen. Terwijl nu...

Maar "goed" (die aanhalingstekens zijn voorlopig blijvertjes) toen was daar dan eindelijk hét bod. En vlak daarna nog een tweede. Het tweede bod was iets hoger dan het eerste maar het eerste was zonder voorbehoud van financiering waardoor er meer zekerheid voor mij was. Omdat mijn zenuwen inmiddels nagenoeg aan gort lagen, heb ik voor die zekerheid gekozen. En nu is het dus eindelijk, eindelijk zover: verkocht. 

Ik ben blij, doodmoe en heel verdrietig tegelijk. De opluchting is aan de ene kant erg groot en aan de andere kant ook erg onwerkelijk. Alles, echt alles, voelt zo raar en dubbel. 

Raar en dubbel was het ook toen ik een motivatiebrief van de mensen van het tweede bod kreeg doorgestuurd. Zij stelden zich daarin voor en vertelden waarom zij graag in dit (ons) huis wilden wonen. Ik citeer er een klein stukje uit:

"Bij het zien van uw woning waren wij op slag verliefd. Wat een grote woning met een heel gezellige, warme sfeer en kwalitatieve afwerking!

Ieder deel van het huis is met zoveel liefde en aandacht verbouwd en ingericht. Een huis, wat met recht een THUIS kan worden genoemd.

Naast het gevoel wat het huis opriep waren wij zeer onder de indruk van het structurele en zeer trouwe onderhoud wat u/jullie hebben gedaan."

Deze brief, Peetje, maakte zoveel goed. Deze mensen hadden gezien, hadden echt gezien én op waarde geschat, wat wij hadden gedaan. Inderdaad met veel liefde en aandacht, en zeker ook erg veel plezier. Deze brief maakte de afwijzingen die ik had gevoeld meer dan goed. Ik heb er zo van moeten huilen. Ik had dit stel het huis, óns huis, zo gegund maar ik kon het me niet veroorloven. De stress en onzekerheid die hun voorbehoud van financiering nog eens zes weken lang zou opbrengen, kon ik niet meer aan.

Jij zou na zo'n brief ook hebben getwijfeld, hè, lieverd? Jij zou ook erg geraakt zijn.

En heel terecht ook erg trots.

Trots op onze inspanningen, op wat wij samen voor elkaar gekregen hebben.

Trots op ons huis.

Ons huis dat nu verkocht is.

Kon ik maar even in je armen wegkruipen.