Allerliefste Peetje,
Dat was 'm dus, mijn laatste nacht hier in dit, in ons, huis. Tot 1 oktober staat het nog op mijn (mijn ja...) naam en dan is het officieel niet meer van mij, van ons.
Over een paar uur zullen ze voor de deur staan: al die lieve mensen die mij de afgelopen maanden zo gesteund hebben en dan begint het verhuizen. Er staat al het een en ander in het appartement, de afgelopen dagen en vooral gisteren hebben we daar al veel naar toe gebracht. Ik heb al wat keukenkastjes ingericht en sinds gisteren staat zelfs mijn bed, het bed dat jij zelf getimmerd hebt, in mijn slaapkamer.
(O, dat "mijn" in plaats van "ons!)
Deze laatste nacht heb ik op een matras op de grond geslapen. Geslapen, ja, ik had verwacht de hele nacht wakker te liggen maar ik schijn toch zo'n vijf uurtjes geslapen te hebben. Was ook wel nodig na weken van lange dagen inpakken, behangen, schoonmaken, schilderen, regelen en het omgaan met zoveel herinneringen die maar bleven opkomen.
Toen ik van de week naar mijn therapeut ging, zat ik te knikkebollen in haar wachtkamer terwijl ik thuis zonder de stemmen van een podcast niet in slaap kan komen. Ik ben erg moe maar heb moeite om rust te nemen.
Mijn laatste nacht hier was weer een korte. Zelfs tijdens die vijf uurtjes slaap stuiterde er van alles in mijn dromen. Ik heb over ons gedroomd, over onze verhuizing naar dit huis, bijna eenendertig jaar geleden. Ik zag flarden van ons viertjes, in de tuin, tijdens het eten, vlak voor een vakantie. Ik zag heel vaag zoals dat in dromen gaat onze jongens 's morgens vroeg onze slaapkamer inkomen, ik zag ons samen...
En tussendoor zag ik al die dozen en uit elkaar gehaalde kasten die nu hier rond mij staan. Straks worden ze uit dit, ons, huis gesjouwd, in auto's en op een kar geladen en in mijn (mijn...) appartement gezet.
Ach, misschien was het amper slapen te noemen, deze laatste nacht. Ik werd weer wakker met de tranen op mijn wangen. Ik ben maar opgestaan en heb wat rondgelopen, hier en daar wat opgepakt, een kop thee gezet.
Straks begint dus het "echte" verhuizen. En dan is het over, dan is er weer iets definitief voorbij. Ik kan nog niet echt voorbij vandaag kijken. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik vanaf vandaag hier niet meer zal wonen. Het appartement, mijn appartement, is klaar en zal straks vol staan met onze, met mijn, spullen maar het voelt nog steeds niet als mijn (o, mijn...) nieuwe woonplek.
Ik ga me maar eens aankleden. En dan wat verder met spullen verzamelen en inpakken. Stap voor stap zei jij altijd, stap voor stap en op tijd je rust pakken. Ik ga het proberen. De komende uren zal ik proberen niet verder dan het verhuizen te kijken. Ik zie wel wat er daarna komt, hoe mijn eerste nacht "daar" zal zijn.
Ik ga het proberen, Peetje. Ik ga mijn best doen.
Kijk je mee vanaf waar je ook bent? Sus je me vanavond in slaap?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten