Kruipen

De tijd vliegt maar de dagen kruipen.

Het klinkt als een goedkoop cliché maar zo voelt het voor mij. Ik weet niet wat ik met de dagen moet.

"En dan krijg je ook de feestdagen nog", "Deze donkere tijd moet extra zwaar voor je zijn...". Het is me de laatste tijd zo vaak gezegd en elke keer was mijn reactie dat elke dag zwaar is dus... en dan probeerde ik mijn schouders op te halen en mijn tranen weg te slikken. 

Maar gespannen schouders laten zich niet ophalen en over mijn tranen heb ik allang geen controle meer, en dat "dus..." sloeg nergens op. Deze maand is heel, heel moeilijk. Extra zwaar, ja.

Al dagen voor Peets eerste sterfdag op de 13e, weken voor ons afscheid op de 24e begon het extra donker om mij te worden. Letterlijk en vooral figuurlijk.

Ik probeerde, en probeer nog steeds, om lichtpuntjes te zien en zelf te maken. Ik begin elke dag met app'jes met onze oudste, ga in op voorstellen om koffie te drinken, verheug me op een dagje met een vriendin of zus, maak bijna elke dag een wandelingetje, heb de radio aan en leen boeken uit de bibliotheek (ook al lukt het lezen niet erg). Ik doe mijn best, probeer van alles maar niet teveel omdat ik, zo wordt mij van verschillende kanten op het hart gedrukt, lief voor mijzelf moet zijn, niet te streng. Het kost vreselijk veel energie maar ik probeer het elke keer weer.

Ik had het niet verwacht, want hoe kan het erger, maar deze maand is heel, heel zwaar. Ik vind het nu zelfs zo moeilijk om naar Peets foto te kijken. Als ik daarop zijn zo vertrouwde, lieve blik zie snijdt het bijna letterlijk door mijn lijf. Dan krijg ik geen lucht meer en moet ik wel wegkijken. Wegkijken van zijn foto... wat dan ook weer zo'n pijn doet en me schuldig doet voelen.

Vorige week kwam ik een oud-studiegenoot van Peet tegen. We hadden elkaar jaren niet gezien maar zij herkende mij meteen, zij had ook eerder over zijn overlijden gehoord.

"Sylvie. Van Peter," zei ze en meteen erachteraan "Die er niet meer is..."

Het was pijnlijk, confronterend en mooi tegelijk.

Sylvie van Peter.

Peter die er niet meer is.

Het was, is, precies zoals ik me voel: Sylvie van Peter, die er niet meer is.

Precies zoals ik me deze maand met zijn sterfdag en ons afscheid extra voel.

Van Peter, Peter die er niet meer is.

Die er niet meer is. Die er deze maand al een jaar niet meer is.

En dat maakt deze maand zo heel, heel moeilijk.

De dagen kruipen en ik kruip. 

Ik kruip met verdriet in elke vezel van mijn lijf en mijn ziel.

Ik kruip tegen wil en dank.

Het valt me zwaar.

Bijna niet te dragen zo zwaar.

(Afbeelding: The weight of grief, van Celeste Roberge)