Toch versierd

Ik heb het hier wat kerstig versierd. Ja toch. Ik had niet verwacht dat ik dat zou willen, niet gedacht dat ik het zou kunnen maar nu staat er toch dat kleine boompje dat Peet en ik een paar jaar geleden samen gekocht hebben naast de bank. Heb ik mijn oude kerststalletje en hier en daar nog wat andere kerstversierselen neergezet en opgehangen. Het is maar een schijntje van wat wij in de loop der jaren aan kerstspullen verzameld hebben en de huisjes, boompjes en andere figuurtjes van het kerstdorp dat Peter zo zorgvuldig en met eindeloos geduld kon opbouwen heb ik in de dozen gelaten, dat kon ik echt niet aan, maar toch...

En het is pas de eerste week van december.

Tot voor een paar dagen geleden heb ik alle gedachten aan kerst willen blokken. Het was te pijnlijk. Kerst was iets wat bij Peet hoort. Als het aan hem lag werd ons huis al in november versierd. Voor mij was dat te vroeg; half december was mijn tegenvoorstel maar elke keer ging ik dan toch eerder voor de bijl, dan zag ik zijn gezicht weer oplichten als ik na ettelijke stille en minder stille hints van zijn kant de dozen van zolder haalde en aan de slag ging. Hij zette er dan toepasselijke muziek bij op en genoot van mijn geredder.

Zijn elk jaar weer "Dankjewel lieve Sylfje, je hebt het weer mooi versierd!" was dan de beloning waar ik het met liefde voor deed. Ook al was het vaak nog niet eens half december.

Vorig jaar was kerst het laatste waar wij aan dachten. Peter kwam begin december thuis na een week in het ziekenhuis en als hij inderdaad zoals verwacht wat had kunnen opknappen, had ik misschien, o, vast wel, wat rond zijn bed in de woonkamer versierd en dan hadden we samen van de lichtjes kunnen genieten. Samen kunnen hopen dat het niet onze laatste kerst samen zou worden, dat hij op z'n minst het nieuwe jaar zou halen.

Maar het liep heel snel anders. Heel snel, heel anders en veel te snel.

Gelukkig stond er toen toch, dankzij mijn neef, een klein boompje met lichtjes naast zijn bed. O, de keren dat ik met tranen in mijn ogen om dat lieve en attente gebaar naar dat boompje heb gekeken, er naar gewezen heb in de hoop dat Peet het nog kon zien...

Vorig weekend kwam mijn neef weer bij mij langs. Niet met een kerstboompje maar met mooie takken met rode besjes. Het was precies wat ik op dat moment aankon, meer was, zoals hij zelf al dacht, te veel geweest. Maar het was ook een zachte aanmoediging om gedachten aan kerst niet langer te blokken. Kerst, het feest waar Peter zo van kon genieten.

Het viel me niet mee. Bij elke kerstdecoratie die ik door mijn handen liet gaan liepen mijn ogen vol en kneep mijn keel dicht. Ergens klopte het niet, voelde het alsof ik een raar toneelstukje opvoerde maar gaandeweg ging het beter. Mijn (dat vreselijke "mijn" in plaats van "ons", ik kan er maar niet aan wennen!) woonkamer past nu wat meer bij al die kerstliedjes op de radio. 

Mijn gemis, mijn pijn en verdriet zijn er niet minder om maar ik glimlach nu door mijn tranen heen wanneer ik zachtjes in mijn hart zijn stem "Dankjewel lieve Sylfje, je hebt het weer mooi versierd" voel fluisteren.