Eerste verjaardag

 

Allerliefste Peetje,

Morgen zal het mijn eerste verjaardag zijn dat jij geen "Lang zal je leven" voor mij zal zingen, 's morgensvroeg met een kop thee in je hand en die o zo vertrouwde, zo liefdevolle blik in je ogen. Die blik die zei wat jij ook altijd hardop zei, dat je mij de mooiste en liefste van de wereld vond.

Morgen is het mijn eerste verjaardag zonder jou. Zonder jou.

Vorig jaar op mijn verjaardag hadden we nog geen idee dat krap een week later onze wereld ineen zou storten. Je voelde je niet helemaal lekker en je was wat moe, en dus maakte we er een rustige dag van. Een rustige, blije dag.
We vierden het met een filmmiddag en 's avonds aten we sushi, gewoon lekker saampjes thuis. Dat eerste had ik bedacht, het tweede was een verrassing van jou. 

Er zijn zoveel intens verdrietige dingen en momenten sinds jouw diagnose en helemaal sinds jouw overlijden. Mijn verjaardag morgen zal er een van zijn.

Omdat er nooit meer door jou "Lang zal je leven" gezongen zal worden. Omdat ik nooit meer, niet op mijn verjaardag en niet op welke ochtend dan ook, thee op bed van jou zal krijgen, jij mij nooit meer zal verrassen. En, het meeste van al, dat ik nooit meer die o zo vertrouwde, zo liefdevolle blik in je ogen kan zien. Niet morgen op mijn verjaardag en niet op elke andere dag. 

Ik mis je zo, zo vreselijk.

Niet op dat moment

Allerliefste Peetje,

Gisterochtend ben ik totaal ingestort bij mijn therapeut. Terwijl ik in de wachtkamer zat te wachten begonnen de tranen al te stromen en toen zij mij ophaalde ben ik huilend haar kamer ingelopen, ingerend bijna.

Ik heb twee grote zakdoeken en nog wat tissues volgehuild en gesnoten, ik heb met mijn armen om mij heen zitten wiegen, wanhopig mijn hoofd geschud en zelfs gekreund. "Ik weet het niet" was alles wat ik uit kon brengen.

"Ik weet het niet." Ik wist zelfs niet wat het is. Ik wilde weg, ik wilde oplossen. Oplossen in het niets. Dat zei ik door mijn gesnik en gesnotter heen ook: "Ik wil oplossen."

Ik wilde weg van de wanhoop, de radeloosheid. Weg van de pijn die jij alleen kan wegnemen. Jij, die...

Het was te verwachten, deze ontlading. Morgen is de overdracht van ons oude huis.

Na maanden van bijna constant op twee woonplekken bezig te zijn geweest, van heen en weer rijden, van geen van beide plekken "thuis" kunnen noemen (het ene steeds minder, het andere nog steeds niet) is er nu een soort rust die absoluut niet als rust voelt. Eerder als een leegte.

O, er valt nog genoeg te doen, hier in dit appartement, maar ik ben zo moe. Lichamelijk maar vooral in mijn hoofd en hart. De grootste klus die mij hier wacht is niet zozeer het uitpakken van de laatste dozen en het verder inrichten maar om het een plek te laten worden die als een thuis voelt. Dat zal de grootste, zwaarste klus zijn want hoe kan iets een thuis zijn als jij er niet woont, het zelfs nog nooit gezien hebt? En toch zal dat moeten. Dat moet ik mezelf gunnen. Dat zou jij gewild hebben.

(Wat háát ik dat zinnetje "dat zou jij gewild hebben"! Wat háát ik de verleden tijd in die zin!)

Toen vorige week het oude huis, ons huis, eindelijk leeg was heb ik het schoongemaakt. Van zolder tot tuinhuis heb ik het schoongemaakt met mijn kaken strak op elkaar geklemd. Zo strak dat mijn wangen er 's avonds nog pijn van deden.

Ik wilde niet bij elke ruimte denken aan de tijd waarin wij er als gezin woonden.

Ik wilde de stemmen van onze jongens daar niet horen, de voetstappen op de trap, het geluid van bestek tijdens het tafel dekken, het gelach, het schuiven van de sokkenla van Max in de ochtend, de muziek die zachtjes uit Pauls kamer kwam, het ping-geluid als jouw brood klaar was.

Ik wilde de beelden niet van onze jongens die op zaterdagochtend bij ons in bed kropen, het uitzwaaien als zij naar school gingen, van jou aan de bar terwijl ik aan het koken was, van wij samen in het middagzonnetje op het dakterras. "This is the good life," zei jij dan. Good life.... o, Peetje...

Het zijn mooie, dierbare herinneringen maar ik wilde ze niet, niet op dat moment, ik moest schoonmaken, ik moest afronden. Ik wilde niet in elkaar storten.

Niet daar.

Niet weer.

Niet op dat moment.

Morgen is de overdracht van ons oude huis.

Morgen zal ik een inspectierondje met de nieuwe bewoners en onze makelaars door het huis lopen. Dan zal ik mijn kaken weer op elkaar klemmen en al die herinneringen die toch in elke kamer zullen opborrelen proberen te negeren. Weer te negeren. 

Morgen zal ik mijn handtekening onder het verkoopcontract zetten en daarna de sleutels, onze sleutels, afgeven. Morgen zal officieel ons huis niet meer ons, niet meer mijn, thuis zijn. 

Morgen wil ik mijn emoties onder controle houden, wil ik niet huilen.

Niet daar.

Niet weer.

Niet op dat moment.

En als dat toch gebeurt (en, o, ik weet het: het mág) dan hoop ik dat het niet gaat zoals gisteren, zoals de vele keren daarvoor en de vele keren die zonder twijfel nog zullen komen. Niet zo wanhopig, zo radeloos.

Het oude huis, óns oude huis dat zoveel jaren ons thuis is geweest zal hopelijk een frisse start voor dat jonge stel zijn, daar wil ik niet met mijn verdriet en pijn overheen gaan.

Niet op dat moment.

Laatste nacht

 

Allerliefste Peetje,

Dat was 'm dus, mijn laatste nacht hier in dit, in ons, huis. Tot 1 oktober staat het nog op mijn (mijn ja...) naam en dan is het officieel niet meer van mij, van ons.

Over een paar uur zullen ze voor de deur staan: al die lieve mensen die mij de afgelopen maanden zo gesteund hebben en dan begint het verhuizen. Er staat al het een en ander in het appartement, de afgelopen dagen en vooral gisteren hebben we daar al veel naar toe gebracht. Ik heb al wat keukenkastjes ingericht en sinds gisteren staat zelfs mijn bed, het bed dat jij zelf getimmerd hebt, in mijn slaapkamer.

(O, dat "mijn" in plaats van "ons!)

Deze laatste nacht heb ik op een matras op de grond geslapen. Geslapen, ja, ik had verwacht de hele nacht wakker te liggen maar ik schijn toch zo'n vijf uurtjes geslapen te hebben. Was ook wel nodig na weken van lange dagen inpakken, behangen, schoonmaken, schilderen, regelen en het omgaan met zoveel herinneringen die maar bleven opkomen.

Toen ik van de week naar mijn therapeut ging, zat ik te knikkebollen in haar wachtkamer terwijl ik thuis zonder de stemmen van een podcast niet in slaap kan komen. Ik ben erg moe maar heb moeite om rust te nemen.

Mijn laatste nacht hier was weer een korte. Zelfs tijdens die vijf uurtjes slaap stuiterde er van alles in mijn dromen. Ik heb over ons gedroomd, over onze verhuizing naar dit huis, bijna eenendertig jaar geleden. Ik zag flarden van ons viertjes, in de tuin, tijdens het eten, vlak voor een vakantie. Ik zag heel vaag zoals dat in dromen gaat onze jongens 's morgens vroeg onze slaapkamer inkomen, ik zag ons samen...

En tussendoor zag ik al die dozen en uit elkaar gehaalde kasten die nu hier rond mij staan. Straks worden ze uit dit, ons, huis gesjouwd, in auto's en op een kar geladen en in mijn (mijn...) appartement gezet.

Ach, misschien was het amper slapen te noemen, deze laatste nacht. Ik werd weer wakker met de tranen op mijn wangen. Ik ben maar opgestaan en heb wat rondgelopen, hier en daar wat opgepakt, een kop thee gezet. 

Straks begint dus het "echte" verhuizen. En dan is het over, dan is er weer iets definitief voorbij. Ik kan nog niet echt voorbij vandaag kijken. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik vanaf vandaag hier niet meer zal wonen. Het appartement, mijn appartement, is klaar en zal straks vol staan met onze, met mijn, spullen maar het voelt nog steeds niet als mijn (o, mijn...) nieuwe woonplek.

Ik ga me maar eens aankleden. En dan wat verder met spullen verzamelen en inpakken. Stap voor stap zei jij altijd, stap voor stap en op tijd je rust pakken. Ik ga het proberen. De komende uren zal ik proberen niet verder dan het verhuizen te kijken. Ik zie wel wat er daarna komt, hoe mijn eerste nacht "daar" zal zijn.

Ik ga het proberen, Peetje. Ik ga mijn best doen.

Kijk je mee vanaf waar je ook bent? Sus je me vanavond in slaap?

Onze eigen smaak

"Hoeveel personen gaan er op het nieuwe adres wonen?"

Een heel normale vraag als je gaat verhuizen en je inboedelverzekering aangepast moet worden. Heel normaal maar nu, in mijn geval, voelde het als een stomp in mijn maag. Ik kon niet meteen antwoorden. 

"Mevrouw? Hoeveel personen?"

"Eh... één..." 

"O, nou dan kunt u alles fijn naar uw eigen smaak inrichten!"

Dat was de tweede stomp.

"...."

De stilte aan mijn kant werd door de medewerkster van de verzekeringsmaatschappij niet opgemerkt. Ze praatte opgewekt door terwijl bij mij de tranen over mijn wangen gleden.

Alles inrichten.

Alles fijn inrichten.

Naar mijn eigen smaak.

Mijn smaak was ónze smaak. Er hadden misschien wat minder accessoires in een kast mogen staan in Peets ogen en ik vond zijn geluidsboxen wat aan de grote kant maar dat was het dan wel. Over vormen, kleuren, stijlen, inrichting waren we het altijd snel eens. We vonden het ook leuk om zo met ons huis bezig te zijn. 

Binnenkort, over minder dan twee weken al, verhuis ik naar mijn nieuwe appartement.

Mijn, ja.

Van óns huis naar míjn appartement.

Het klinkt heel vreemd en het voelt heel vreemd. Vreemd, onwerkelijk maar tegelijk, bij het zien van het naambordje bij de brievenbus, dat naambordje met alleen míjn naam, erg confronterend.

Ik heb al een keuken, een badkamer- en toiletinrichting uitgezocht. Ook dat was vreemd en onwerkelijk. En vreselijk moeilijk.

Ik moest me er zó toe zetten om niet "doe maar iets, zolang ik maar kan koken, kan douchen..." te zeggen maar ik wist dat ik daar op een gegeven moment spijt van zou krijgen. En dat Peet er dan hoofdschuddend bij zou staan.

Het was zo lastig om bij elke keus en optie niet onwillekeurig toch opzij te kijken, naar iemand die er altijd had gestaan, maar om alles zelf te moeten beslissen.

Moeten, ja. Het voelde niet als mogen. Verre van dat.

Net als dat het verdere inrichten van het, mijn, appartement niet als "fijn naar mijn eigen smaak" voelt.

Ik neem onze bank, de salontafel en het tv-meubel mee. Wel de eetstoelen maar niet de tafel, die is te groot. Net als ons bed, dat is ook te groot. En te leeg. Boekenkasten alleen van boven, die van beneden hebben we nog niet eens zo lang geleden ingebouwd. 

Ik heb plattegrondjes met een vriendin getekend en gemeten of en hoe alles straks gaat passen.

De indeling van de woonkamer zal anders zijn, niet een kopie van ons huis maar hopelijk wel op den duur net zo vertrouwd.

Ik wil alles zo goed mogelijk inrichten. Naar mijn "eigen smaak" die altijd ónze smaak zal blijven. Met hoogstwaarschijnlijk iets teveel accessoires en met geluidsboxen die wat aan de grote kant zijn. 

Het zal vreemd, onwerkelijk en tegelijk confronterend zijn.

Net als dat naambordje met alleen mijn naam.

Ik mis je zo

Ik mis je zo.

Ik mis je voetstappen op de trap.

Ik mis de geur van je deodorant, je tandpasta.

Ik mis je hand door mijn haar, je armen om mij heen.

Ik mis die zo lieve blik in je ogen, ik mis je rust.

Ik mis je verhaspelingen van spreekwoorden.

Ik mis je kleren in de was.

Ik mis het nog warme kapje met boter dat je mij bracht als je weer een brood gebakken hebt.

Ik mis onze filmavondjes, jij op de bank, ik op het poefje tegen jouw benen aan.

Ik mis hoe je mij kan troosten en kan laten lachen.

Ik mis je als ik van even weggeweest te zijn weer thuiskom.

Ik mis het geluid van je sleutel in het slot.

Ik mis het samen klussen.

Ik mis je telefoontjes als je in de AH bent en vraagt of ik nog wat nodig heb.

Ik mis jouw ringtone op mijn telefoon.

Ik mis ons koffiemoment als we naar de markt zijn geweest.

Ik mis jou geneurie, de troep die je maakt als je aan het koken bent.

Ik mis onze gesprekken.

Ik mis je als ik een fles niet openkrijg.

Ik mis de bordspelletjes die we samen deden. 

Ik mis het samen stil zijn, het samen wandelen, samen fietsen, samen in de tuin zitten.

Ik mis jouw "Heb ik vandaag al gezegd hoeveel ik van je houd?"

Ik mis je tijdens het weekendontbijt, als ik in mijn eentje in de auto zit.

Ik mis je bij het inslapen en het wakker worden, ik mis je in huis en daarbuiten.

Ik mis je als ik aan onze jongens denk.

Ik mis je optimisme, je humor, je creativiteit, je inspiratie.

Ik mis jouw "Mooiste meisje, wat dacht je ervan als we vandaag nou eens.....?"

Ik mis jouw spontane plannen, jouw ideetjes om samen iets te ondernemen.

Ik mis je stem.

Ik mis je lach.

Ik mis je naast mij.

Ik mis mijn armen om jou heen.

Ik mis je.

Ik mis je zo.

Ik mis je zo vreselijk veel.

Elk moment van de dag.