Onze eigen smaak

"Hoeveel personen gaan er op het nieuwe adres wonen?"

Een heel normale vraag als je gaat verhuizen en je inboedelverzekering aangepast moet worden. Heel normaal maar nu, in mijn geval, voelde het als een stomp in mijn maag. Ik kon niet meteen antwoorden. 

"Mevrouw? Hoeveel personen?"

"Eh... één..." 

"O, nou dan kunt u alles fijn naar uw eigen smaak inrichten!"

Dat was de tweede stomp.

"...."

De stilte aan mijn kant werd door de medewerkster van de verzekeringsmaatschappij niet opgemerkt. Ze praatte opgewekt door terwijl bij mij de tranen over mijn wangen gleden.

Alles inrichten.

Alles fijn inrichten.

Naar mijn eigen smaak.

Mijn smaak was ónze smaak. Er hadden misschien wat minder accessoires in een kast mogen staan in Peets ogen en ik vond zijn geluidsboxen wat aan de grote kant maar dat was het dan wel. Over vormen, kleuren, stijlen, inrichting waren we het altijd snel eens. We vonden het ook leuk om zo met ons huis bezig te zijn. 

Binnenkort, over minder dan twee weken al, verhuis ik naar mijn nieuwe appartement.

Mijn, ja.

Van óns huis naar míjn appartement.

Het klinkt heel vreemd en het voelt heel vreemd. Vreemd, onwerkelijk maar tegelijk, bij het zien van het naambordje bij de brievenbus, dat naambordje met alleen míjn naam, erg confronterend.

Ik heb al een keuken, een badkamer- en toiletinrichting uitgezocht. Ook dat was vreemd en onwerkelijk. En vreselijk moeilijk.

Ik moest me er zó toe zetten om niet "doe maar iets, zolang ik maar kan koken, kan douchen..." te zeggen maar ik wist dat ik daar op een gegeven moment spijt van zou krijgen. En dat Peet er dan hoofdschuddend bij zou staan.

Het was zo lastig om bij elke keus en optie niet onwillekeurig toch opzij te kijken, naar iemand die er altijd had gestaan, maar om alles zelf te moeten beslissen.

Moeten, ja. Het voelde niet als mogen. Verre van dat.

Net als dat het verdere inrichten van het, mijn, appartement niet als "fijn naar mijn eigen smaak" voelt.

Ik neem onze bank, de salontafel en het tv-meubel mee. Wel de eetstoelen maar niet de tafel, die is te groot. Net als ons bed, dat is ook te groot. En te leeg. Boekenkasten alleen van boven, die van beneden hebben we nog niet eens zo lang geleden ingebouwd. 

Ik heb plattegrondjes met een vriendin getekend en gemeten of en hoe alles straks gaat passen.

De indeling van de woonkamer zal anders zijn, niet een kopie van ons huis maar hopelijk wel op den duur net zo vertrouwd.

Ik wil alles zo goed mogelijk inrichten. Naar mijn "eigen smaak" die altijd ónze smaak zal blijven. Met hoogstwaarschijnlijk iets teveel accessoires en met geluidsboxen die wat aan de grote kant zijn. 

Het zal vreemd, onwerkelijk en tegelijk confronterend zijn.

Net als dat naambordje met alleen mijn naam.

Ik mis je zo

Ik mis je zo.

Ik mis je voetstappen op de trap.

Ik mis de geur van je deodorant, je tandpasta.

Ik mis je hand door mijn haar, je armen om mij heen.

Ik mis die zo lieve blik in je ogen, ik mis je rust.

Ik mis je verhaspelingen van spreekwoorden.

Ik mis je kleren in de was.

Ik mis het nog warme kapje met boter dat je mij bracht als je weer een brood gebakken hebt.

Ik mis onze filmavondjes, jij op de bank, ik op het poefje tegen jouw benen aan.

Ik mis hoe je mij kan troosten en kan laten lachen.

Ik mis je als ik van even weggeweest te zijn weer thuiskom.

Ik mis het geluid van je sleutel in het slot.

Ik mis het samen klussen.

Ik mis je telefoontjes als je in de AH bent en vraagt of ik nog wat nodig heb.

Ik mis jouw ringtone op mijn telefoon.

Ik mis ons koffiemoment als we naar de markt zijn geweest.

Ik mis jou geneurie, de troep die je maakt als je aan het koken bent.

Ik mis onze gesprekken.

Ik mis je als ik een fles niet openkrijg.

Ik mis de bordspelletjes die we samen deden. 

Ik mis het samen stil zijn, het samen wandelen, samen fietsen, samen in de tuin zitten.

Ik mis jouw "Heb ik vandaag al gezegd hoeveel ik van je houd?"

Ik mis je tijdens het weekendontbijt, als ik in mijn eentje in de auto zit.

Ik mis je bij het inslapen en het wakker worden, ik mis je in huis en daarbuiten.

Ik mis je als ik aan onze jongens denk.

Ik mis je optimisme, je humor, je creativiteit, je inspiratie.

Ik mis jouw "Mooiste meisje, wat dacht je ervan als we vandaag nou eens.....?"

Ik mis jouw spontane plannen, jouw ideetjes om samen iets te ondernemen.

Ik mis je stem.

Ik mis je lach.

Ik mis je naast mij.

Ik mis mijn armen om jou heen.

Ik mis je.

Ik mis je zo.

Ik mis je zo vreselijk veel.

Elk moment van de dag.

Trouwdag

10 augustus. Het is vandaag onze trouwdag. Is onze trouwdag? Was? Nee, het ís vandaag onze trouwdag, tegenwoordige tijd, niet verleden, het zal altijd onze trouwdag blijven.

Vorig jaar schreef ik over een liedje dat Peter had gevonden en waarvan hij vond dat het zo precies bij ons paste. "Still the good old days" heet het en het gaat over een liefde die met de jaren alleen maar dieper en mooier is geworden. Geen liefde die alleen maar uit goede, oude herinneringen bestaat maar die nog steeds volop goede dagen kent. Het zinnetje "we just keep moving along" vond Peet het belangrijkste uit de tekst. Net als de toevoeging "we are the lucky ones".

We gaan gewoon door.

Wij zijn de gelukkigen.

Ik weet nog goed hoe we naar de muziek en de woorden luisterden. Peter speelde luchtgitaar, ik probeerde mee te zingen en op het laatst dansten we samen door de kamer. Lachend, swingend, armen om elkaar heen.

Het is een herinnering geworden die we vier maanden konden delen. Nu ben ik enige die nog weet hoeveel plezier we die dag hadden, hoe we elke keer "these still are the good old days" en "we just keep moving along" meebrulden. Hoe we elkaar vasthielden, elkaar aankeken. Onszelf de lucky ones voelden.

Toen ik laatst bij mijn therapeut zat en alleen maar bleef huilen, keek zij mij vol medeleven aan. Ze probeerde mij niet te kalmeren met woorden als "rustig maar", "neem een slokje water" of "ik snap het". Ze liet me huilen en toen ik haar wanhopig aankeek, zei ze alleen dat dit, deze pijn, de achterkant van de liefde tussen Peter en mij is. 

"Jullie waren zo lang, zo hecht, zo één..." Ze vouwde daarbij haar vingers van beide handen strak samen. "Zoveel liefde en verbondenheid. En dan nu ook zoveel rouw." 

Wat zij zei verzachtte mijn pijn niet en tegelijk ook wel. Als dit de prijs is die ik moet betalen voor wat wij samen hadden, als bij zoveel liefde zo'n hoge prijs, zoveel pijn hoort, dan kan ik niet anders dan het te accepteren. Hoe onbetaalbaar onze liefde voor elkaar ook is, hoe letterlijk onbetaalbaar het ook voelt, ik kan niet anders dan het te accepteren.

Ik huil nog elke dag. Meerdere malen elke dag. Maar ik gun mij mijn tranen. Ik gun óns mijn tranen. Ik gun mij, ons, mijn intense verdriet, de momenten waarop ik alleen maar zijn naam kan fluisteren, soms zelfs luid uitroep. 

Deze prijs doet zoveel pijn en huilen lucht echt niet altijd op maar het besef dat dit uit al die jaren van ons samenzijn voortkomt... ja, dat verzacht toch iets. Onze liefde is zoveel waard.

Wij, Peter en ik, wij konden niet gewoon doorgaan. 

Ik kan niet doorgaan. Er is geen door meer.

Ik kan alleen maar verder gaan. Al zal dat nooit, nooit gewoon zijn.

Vandaag zouden we zevenenveertig jaar getrouwd zijn, we hebben het niet gehaald. 

De teller is op zesenveertig blijven steken en onze good old days liggen achter ons maar ik zal ze altijd als de good old days blijven koesteren. Met pijn en tranen van liefde.

10 augustus zal altijd onze trouwdag blijven. 

Verkocht

Liefste Peetje,

Het Te Koop-bord in de voortuin is vervangen door een Verkocht-bord. 

Ik had er zo naar uitgekeken maar toen ik gisteren thuis kwam en het zo zag hangen voelde ik alleen maar een steen in mijn maag.

Tegen alle verwachtingen (ook die van de makelaar) in heeft het toch lang geduurd voor het eerste bod kwam. Het heeft me zoveel stress opgeleverd; ik had immers al wat anders gekocht. Jouw advies was om eerst te verkopen en dan pas naar iets anders op zoek te gaan. Zekerheid voor alles. Maar dit appartement was zo'n unieke kans dat ik vond (voor zover ik in mijn "toestand" iets kon vinden...) dat ik het niet kon laten lopen. Ik denk dat jij dit wel zou begrijpen, misschien hetzelfde gedaan zou hebben.

(O, ik kan me soms zo verliezen in voorstellingen hoe jij het gedaan zou hebben als ik dood was in plaats van jij! En dan breekt mijn hart. Misschien nog erger dan het nu gebroken is, al is dat moeilijk voor te stellen.)

Maar "goed" (bewuste aanhalingstekens) de stress waar ik het over had, had in de eerste plaats te maken met mijn financiële positie. Zou het huis op tijd verkocht worden? Hoe lang zou ik met dubbele lasten komen te zitten? Hoe lang zou ik dat kunnen volhouden? Zou ik misschien zelfs een voorlopig ander onderkomen moeten zoeken?

En in de tweede plaats was er het feit dat ik het huis zo opgeruimd en aantrekkelijk mogelijk moest houden. Dankzij al jouw en mijn inspanningen zag het er al heel goed uit en gelukkig ben ik behoorlijk netjes maar voor kijkers moet daar dan een extra schepje bovenop.

De voor- en achtertuin moesten voor elke bezichtiging weer opgeruimd en aangeveegd worden, Alle persoonlijke dingen zoals foto's had ik al eerder weggehaald, de bus met jouw as moest ik elke keer weer wegstoppen, er moesten verse bloemen gehaald, ramen nog een keer gezeemd, puien van spinnenrag ontdaan, kussens op de tuinmeubelen gelegd, alle luxaflex opgetrokken, enzovoort, enzovoort... Ik stond elke keer weer op scherp.

(Heb je mij bezig gezien vanaf waar-jij-ook-bent? Dat is ook zoiets: kan jij nog zien wat er "hier" gebeurt? Ik wil jou zo graag, op wat voor manier dan ook, dichtbij mij maar ik hoop tegelijk dat jij mijn geworstel met deze realiteit niet meekrijgt. Dat jij mijn vele tranen, mijn wanhoop en pijn niet ziet.)

Maar "goed" (weer aanhalingstekens) er zijn redelijk wat kijkers geweest en op een pietluttige reactie na ("ik vind het behang wel erg groen") zeiden ze het een mooi huis te vinden, ruim en licht, groter dan van de buitenkant lijkt, en waren ze enthousiast. Alleen niet enthousiast genoeg om een bod uit te brengen. Zelfs geen te laag bod.

Ik was elke keer weer teleurgesteld en begreep er niks van. De makelaar had toch ook zelf gezegd dat alles en vooral het onderhoud zo perfect eruit zag? Ik werd er ook verdrietig van. We hadden er samen zoiets moois van gemaakt en toch wilde niemand het kopen. Ik voelde ons, ons huis, gewoon afgewezen. In een opstandige bui voelde ik me, ook namens jou, zelfs beledigd.

De meeste kijkers heb ik niet ontmoet maar tijdens de twee Open Huis-dagen heb ik een paar zelf rondgeleid. Dat waren heel onwerkelijke momenten. Bij alles wat ik liet zien voelde ik trots en verdriet tegelijk. Hoe kon ik iets wat ik diep in mijn hart niet kwijt wilde als een tweedehandsautoverkoper aanprijzen? Pijn deed het, lieverd. Heel veel pijn.

Hoe zou jij dit gedaan hebben, Peet? We hebben samen nog nooit zoiets bij de hand gehad, hè. Ik weet in ieder geval zeker dat jij er na afloop net zo uitgeblust bij had gezeten als ik. Alleen hadden we er dan samen een wijntje op gedronken en dan had ik in je armen weg kunnen kruipen. Terwijl nu...

Maar "goed" (die aanhalingstekens zijn voorlopig blijvertjes) toen was daar dan eindelijk hét bod. En vlak daarna nog een tweede. Het tweede bod was iets hoger dan het eerste maar het eerste was zonder voorbehoud van financiering waardoor er meer zekerheid voor mij was. Omdat mijn zenuwen inmiddels nagenoeg aan gort lagen, heb ik voor die zekerheid gekozen. En nu is het dus eindelijk, eindelijk zover: verkocht. 

Ik ben blij, doodmoe en heel verdrietig tegelijk. De opluchting is aan de ene kant erg groot en aan de andere kant ook erg onwerkelijk. Alles, echt alles, voelt zo raar en dubbel. 

Raar en dubbel was het ook toen ik een motivatiebrief van de mensen van het tweede bod kreeg doorgestuurd. Zij stelden zich daarin voor en vertelden waarom zij graag in dit (ons) huis wilden wonen. Ik citeer er een klein stukje uit:

"Bij het zien van uw woning waren wij op slag verliefd. Wat een grote woning met een heel gezellige, warme sfeer en kwalitatieve afwerking!

Ieder deel van het huis is met zoveel liefde en aandacht verbouwd en ingericht. Een huis, wat met recht een THUIS kan worden genoemd.

Naast het gevoel wat het huis opriep waren wij zeer onder de indruk van het structurele en zeer trouwe onderhoud wat u/jullie hebben gedaan."

Deze brief, Peetje, maakte zoveel goed. Deze mensen hadden gezien, hadden echt gezien én op waarde geschat, wat wij hadden gedaan. Inderdaad met veel liefde en aandacht, en zeker ook erg veel plezier. Deze brief maakte de afwijzingen die ik had gevoeld meer dan goed. Ik heb er zo van moeten huilen. Ik had dit stel het huis, óns huis, zo gegund maar ik kon het me niet veroorloven. De stress en onzekerheid die hun voorbehoud van financiering nog eens zes weken lang zou opbrengen, kon ik niet meer aan.

Jij zou na zo'n brief ook hebben getwijfeld, hè, lieverd? Jij zou ook erg geraakt zijn.

En heel terecht ook erg trots.

Trots op onze inspanningen, op wat wij samen voor elkaar gekregen hebben.

Trots op ons huis.

Ons huis dat nu verkocht is.

Kon ik maar even in je armen wegkruipen.

Jouw favoriete vijver

Facebook Herinneringen liet vanochtend een paar foto's zien die ik vandaag precies een jaar geleden postte.

"Ochtendwandeling door de wijk" had ik erbij geschreven, met een groen hartje erbij en de hashtags #pensionadolife #genieten #wandelen #zomerochtend. Op een van de foto's sta jij, of preciezer jouw achterkant, terwijl jij over een bruggetje loopt. Het bruggetje over jouw favoriete vijver van de wijk.

Vandaag een jaar geleden. Wat waren we aan het genieten, hè lieverd! Van die wandeling in het ochtendzonnetje. Van het vrij-zijn, het kunnen doen waar we zin in hadden zonder verplichtingen. Van elkaar. Vooral van elkaar.

Een van onze beste keuzes ooit, noemde jij meer dan eens onze beslissing om nog voor ons "echte" pensioen te stoppen met ons werk. En ik, op mijn beurt, noemde die periode onze wittebroodsweken. 

We hebben bijna tweeëneenhalf jaar van onze "wittebroodsweken" kunnen genieten. En als ik nu dwars door mijn pijn heen naar foto's uit die tijd durf te kijken, als ik aan die periode terug durf te denken, voel ik weer jouw warmte en liefde. Zie ik in mijn gedachten jou weer zo intens genieten. Voel ik weer jouw brede pols die ik zo vaak pakte tijdens het wandelen, als we naast elkaar fietsten, vaak ook gewoon als we aan tafel, thuis of in een koffiezaakje, zaten, gewoon omdat het zo vertrouwd, zo veilig voelde.

Wat hadden we het goed samen, hè lieverd! Veel meer dan goed, zou jij zeggen. En dat klopt: veel, veel meer dan goed.

Een jaar geleden, vandaag een jaar geleden... gelukkig wisten we toen nog niet welke boodschap we krap drie maanden later zouden krijgen.

En vandaag precies een jaar later na die Facebook-post en ook in de ochtend wandelde ik niet met jou maar stond ik in mijn eentje in mijn (mijn...) appartement uit het keukenraam te kijken. Mijn appartement (o, wat vind ik het nog moeilijk om "mijn" te zeggen in plaats van "ons"!) staat vlakbij die, vlakbij "jouw" vijver.

Achter mij was de stukadoor bezig en ik had een kleine pauze van het strippen van het behang genomen. Ik stond bij het keukenraam en keek naar het water en het groen er omheen, het bruggetje kon ik net niet zien, en ik dacht aan die herinnering op Facebook. 

En ik dacht aan jou, lieverd.

Ik dacht aan jou en beeldde me in dat je achter mij stond. Je armen om mij heen, je kin op mijn hoofd. En ik beeldde mij jouw stem in: "Ja, fraai, hè! Maar de pauze is voorbij, Sylfje, hier binnen moet het ook mooi worden."

Ik beeldde het me even in en even voelde het zo vertrouwd, zo veilig.

Even.