De vrouw van de tijdreiziger

Er zijn boeken die mij bij de lurven kunnen pakken (al heb ik geen idee waar die zitten), boeken die simpelweg boeien en er zijn boeken die langzaam met een vinger langs mijn ruggengraat lijken te gaan. Een gevoel van kippenvel achterlatend. Af en toe wat kietelen. En aan het eind, als ik zo'n boek uit heb, voel ik me achtergelaten. Dit was het geval bij "De vrouw van de tijdreiziger" van Audrey Niffenegger.

Dit is het verhaal van Clare, een studente kunstgeschiedenis, en Henry, een avontuurlijke bibliothecaris. Ze leerden elkaar kennen toen Clare 6 was en Henry 36, en trouwden toen Clare 23 was en Henry 31. Onmogelijk, maar waar: zonder dat hij er iets aan kan doen verplaatst Henry zich door de tijd, vooral op voor hem emotioneel zware momenten. Hij verdwijnt zonder het te willen, en zijn avonturen zijn grappig, onvoorspelbaar en grillig. (Bol.com)

Henry is een gewone man met een ongewone genetische afwijking. Een afwijking waardoor hij onverwacht door de tijd reist. Hij kan daarbij niets meenemen wat niet bij zijn lichaam hoort; geen geld, geen kleren, zelfs geen vulling in een kies. Zomaar naakt neerploffen in een andere tijd en op een andere plaats lijkt grappig, maar levert ook (vaak letterlijk) pijnlijke situaties op: "Ik besteed een groot deel van mijn uitstapjes aan het zoeken naar kleren en een schuilplaats. Gelukkig draag ik geen bril."

Clare is nog een kind als zij Henry voor het eerst ontmoet en gedurende jaren is hij haar grote geheim. Want hoe leg je uit dat de man van wie je bent gaan houden een tijdreiziger is? Ze verstopt kleren voor hem en zij blijft op hem wachten. Elke keer weer. Wachten en hopen dat hij heelhuids terugkomt en dat hij niet verdwijnt op de meest onmogelijke momenten. Zoals tijdens de huwelijksvoltrekking. "Achtergelaten worden is zwaar. Ik wacht op Henry, niet wetend waar hij is, me afvragend of hij in orde is. Het is moeilijk om degene te zijn die achterblijft."

"De vrouw van de tijdreiziger" is geen science fiction verhaal. Het is geen verhaal met moeilijk bij te houden tijdslijnen. Voordat ik er erg in had, was ik zo geboeid dat ik niet eens probeerde, niet eens wilde proberen, om te kijken of de tijden en de leeftijden wel klopten. Het is ook, absoluut, geen sentimenteel liefdesromannetje. Ondanks dat hij een tijdreiziger is en zij zijn vrouw, zijn Henry en Clare mensen die je zomaar zou kunnen tegenkomen. Misschien zomaar zou kunnen zijn. Met wie je binnen een paar bladzijden meeleeft. Het was ontroerend om te lezen hoe zij proberen zo goed mogelijk met Henry's "ziekte" om te gaan. Hoe zij proberen te genieten van elk kostbaar moment dat ze samen zijn. "Waarom versterkt afwezigheid de liefde?"

"De vrouw van de tijdreiziger" is gewoon een òngewoon prachtig liefdesverhaal.