Het is moeilijk, heel moeilijk om slecht bericht te krijgen. Te horen dat iets niet meer goed komt. Binnen afzienbare tijd definitief afgelopen zal zijn. Te weten dat je elk moment kan horen: het is voorbij.
Maar minstens even zo moeilijk is het wachten op dat ene laatste bericht. Het wachten tussen het weten, en het uiteindelijk te horen krijgen.
Het voelt als een strakke sjaal om je keel, als een klomp in je borst. De wereld wordt vaag en klein maar tegelijk zijn alle kleuren heel helder. Extra helder. Te helder voor je gevoelige ogen.
Een mens wil altijd blijven hopen. Soms, vaak, tegen beter weten in. Dit is het gebied waarin hopen overgaat in rouwen. En, god, wat is dat moeilijk. Wat doet dit nu al pijn. Wat is dit inmiddels te herkenbaar gebied.
1 opmerking:
Sterkte! Bel je snel.
Een reactie posten