Een leestip

Collega-vriendin P. raadt me regelmatig boeken aan. Dan begint ze erover te vertellen, zo boeiend en beeldend dat ik op zo'n moment de neiging heb om mijn benen onder mij te krullen en mijn duim in mijn mond te steken. Of ze draagt er een gedicht uit voor en dan ben ik er òf stil van òf ik krijg spontaan de slappe lach. Het zijn dierbare, gouden momenten. Negen van de tien keer leen en lees ik dan haar leestip en tot dusver heb ik daar nog geen spijt van gehad.

Laatst legde zij een prentenboek voor mijn neus: “Ken je dit al?” en ik begon te lezen. Het heette "Moet dat nou zo??!" van Peter Schössow en het ging over een boos meisje.

 

Zij slofte kwaad met haar tasje rond en ze ging tekeer tegen iedereen die zij tegenkwam. “Moet dat nou zo??!” schreeuwde ze dan. Het meisje was boos, vreselijk boos, op de hele wereld.

 Maar de hele wereld begreep er niks van. Er werden schouders opgehaald en verbaasd gekeken.

Gelukkig was er een groepje dat niet alleen verbaasd de schouders ophaalde maar dat wilde weten wat er aan de hand was en dat, ondanks haar vreselijke boosheid en dus heel dapper, ook durfde te vragen: "Meisje, wat is er dan mis?"...

Toen eindelijk kon het meisje over haar dode vriendje vertellen, toen kon ze verdrietig zijn in plaats van boos. Toen kon zij zich laten troosten door het meelevende groepje en door haar eigen mooie herinneringen. Toen kon zij afscheid nemen.

En toen stonden de tranen in mijn ogen. Om het gemis, de troost en het begrip. Om de herkenning, de mooie tekeningen en ook om de humor. Ik had er stilletjes verschillende tranen van.

Boeken kunnen dat met je doen. Soms raakt een boek je recht in je hart en blijft het je bij. Dit prentenboek deed dat met mij. Ik heb het boek die dag gelezen en daarna in de kast teruggezet. De week erna heb ik het weer gepakt en nog eens gelezen. En nog eens. Het is een boek met weinig woorden en meer inhoud dan je op het eerste gezicht zou denken.

Er zou alleen een zakdoekje bij moeten zitten.