Ik ging al een tijdje niet meer naar de sportschool. Ik had ooit een vaste woensdagochtendles en een wat vrijblijvend fitnessuurtje. Dat fitnessuurtje verdween als eerste uit beeld en langzaam maar zeker ook de steeds minder vaste woensdagochtendles. Ik was druk-druk-druk met opeens zoveel andere dingen. Dringender, leukere dingen dan naar de sportschool gaan. Vond ik.
Helaas dachten mijn conditie en de weegschaal daar anders over. Er moest dus wat gebeuren. Op bewegingsgebied. Iets wat ik zou kunnen doen op de tijd dat het mij uitkomt. Waar geen werkoverleggen, bijkletsochtenden, uitverkopen, kappersbezoeken en andere afspraken tussendoor konden fietsen. Waar ik niet nèt te laat voor zou kunnen zijn zodat ik maar beter thuis kon blijven. De conclusie lag erg, heel erg, voor de hand: ik moest maar weer gaan hardlopen...
Hardlopen dus. Net als ruim zeven jaar geleden. Langzaam opbouwen met een schema en dan deze keer volhouden. Volhouden en niet stoppen als het doel, een half uur achtereen lopen, gehaald is. Ik geef het toe: ik heb dit idee een poos voor me gehouden. Ik heb naar mijn oude schoenen gekeken (bijna kapot), naar dat schema gezocht (niet gevonden) en gezucht (diep). En toen opeens, tijdens een gesprek over van alles en niks met zusje B., toen flapte ik het eruit: “Ik ga, denk ik, maar weer eens, eh, hardlopen...” En B. reageerde heel verrassend.
Inmiddels zijn we ruim zes weken verder en lopen we drie keer in de week samen een half uur over het kantorenterrein naast mijn wijk. Mijn oude schoenen zijn vervangen door nieuwe en het niet te vinden papieren schema door een cool programmaatje op mijn iPhone. Een vriendelijke stem vertelt ons wanneer we “moeten” lopen en wanneer we “mogen” wandelen. En aan het eind van elke training krijgen we een welgemeend complimentje “Well done!” (Dat kreeg ik van mijn papieren schema niet..)
We doen het ook heel erg “well”. Soms vinden we het de deur uitstappen moeilijker dan het lopen zelf. Soms lopen we meer op doorzettingsvermogen dan op onze nieuw opgebouwde conditie. Soms lijkt het meer op sjokken dan op joggen, maar we doèn het wel. Door weer en wind en desnoods in de stromende regen. Drie keer in de week. ’s Ochtends. We hebben zelfs tijdens onze gezamenlijke week op Ameland gelopen!
Het gaat steeds beter en het voèlt ook steeds beter. Onze lichamen lijken er steeds meer aan te wennen en we voelen ons energieker. Onze hoofden zijn er het meest blij mee; het is namelijk niet mogelijk om te piekeren tijdens het lopen. Het is wèl mogelijk om onderweg te lachen, te kletsen, te genieten van bloeiende bermen en brutale konijntjes. En als we daarna weer terug zijn, als we bezweet en met rode wangen onze schoenen hebben uitgetrokken, dan tintelt dat voldane gevoel nog lang na het douchen na. Kom maar op dag!
O. Ik. Wil. Dit. Echt. Volhouden!
7 opmerkingen:
Ik OOK! Het is ZO goed voor me. Ik merk het aan alles - mijn hele houding is anders, gewoon als ik door de rest van mijn dag wandel. Ik ben er trots van op mezelf.
We twitteren elkaar naar 10k, jij en ik :)
@Francine, dat gaan we beslist doen! Jouw aanmoedigingen en jouw prestaties maken het lopen nog fijner en gemakkelijker vol te houden ;)
HELP, ik word hier met de neus op de feiten gedrukt.:(
Bij mij blijft het nog steeds bij plannen om meer te bewegen maar het zou zo goed zijn. Ook voor de kilootjes.
Maar heeeeeeeeel kanp dat jullie hebben doorgezet. Petje af.
@Berna, die periode van plannen heb ik ook lang gehad en er zijn nog momenten dat ik stilletjes verbaasd ben dat ik dit nu ook echt doe. Hopelijk vind jij ook snel iets waar je je lekker bij voelt, want dat heerlijke gevoel na het sporten - dat gun ik je van harte!
Hoi Syl, Jij natuurlijk ook van harte gefeliciteerd met jullie trouwdag!
Dat iemand die ik ken dit écht doet..(ik denk dat dit soort verhalen altijd verzonnen worden door een redacteur van een lifestyle-blad)
chapeau! (en ik ben jaloers)
@Nel, niet verder vertellen, maar ik schreef dit stukje in opdracht; die week op Ameland was wat duur uitgevallen... ;)
Een reactie posten