Eindelijk

Ruim tien maanden was Paul weg. Weg, als in: in-een-heel-ver-buitenland-weg. Dat is lang. Dat is heel lang om je kind niet even te kunnen vasthouden, niet te zien hoe hij zo vertrouwd in zijn boek verdiept kan zitten, om niet te voelen dat hij onverwacht achter je staat als je met een huishoudelijk karweitje bezig bent, om niet samen spontaan in de lach te kunnen schieten om iets wat alleen jullie schijnt op te vallen. Dat is heel lang om niet dat fijne geluid van zijn sleutel in de voordeur te horen, om niet een dagje bij hem langs te kunnen gaan, om niet samen even door zijn stad te lopen en dat je dan telkens door je enkel zwikt omdat je hakken te smal zijn voor de klinkertjes en dat hij je dan bij je arm pakt, zo zorgzaam en zo lief.

Skype maakt een hoop goed en hij woont al een aantal jaren niet meer thuis; ik was ook heus niet constant aan het missen en het lijden. Nee, ach nee, dat zou niet goed zijn, niet voor hem, niet voor mij en ook niet voor Peter. Maar er waren momenten... nou ja, er waren wel wat moeilijke momenten. Momenten waarop ik me blindelings had willen opgeven voor een “Beam me up, Scotty!”-experiment. Momenten die steeds vaker voorkwamen naarmate het aftellen naar zijn thuiskomst vorderde. "Straal me alsjeblieft, desnóóds voor maar eventjes over naar Seoel..."

Gelukkig werd het ook zonder Scotty eindelijk, ein-de-lijk tweede kerstdag. De dag waarop hij eindelijk, ein-de-lijk thuis zou komen. Zijn vliegtuig had zo’n twaalf minuten vertraging en tussen de mededelingen “landed” en “bagage on belt” zat, zoals gebruikelijk, ook nog behoorlijk wat tijd. We boften want het had allemaal zomaar veel langer kunnen duren maar op de een of andere manier duurden al die minuten samen bijna minstens zo lang als tien maanden. En al die tijd zat er iets raars in mijn buik. Iets wat hol en tegelijk zwaar aanvoelde, en wat ook nog kon fladderen.

Ik liep heen en weer, ik keek naar thuis- en aankomers, en naar afhalers. Ik zag een thuiskomende vrouw blij naar haar hond duiken waardoor haar man bijna in het luchtledige greep, ik zag grootouders op hun kleinkinderen afschieten, verliefde paartjes elkaar platknuffelen. Ik zag het met vertederde ogen aan terwijl de gedachte “GA OPZIJ! GA WEG BIJ DIE DEUREN!” weinig teder door mijn hoofd stuiterde. Ik keek naar het mededelingenbord, naar de schuifdeuren en naar Peter. Hij stond er rustig bij. Heel rustig, zo op het oog en op de foto, maar ik voelde zijn spanning en als die foto een filmpje was, had je zijn handen zien bewegen-bewegen-bewegen... Net als zijn ogen; die schoten ook van schuifdeuren naar mededelingenbord naar schuifdeuren. Ik plakte mijn ogen weer terug op die deuren en toen...

Toen eindelijk... Eindelijk... Ein-de-lijk!