Kerstgedachten

Buiten mijn raam wordt het ’s ochtends steeds later licht en is het ’s middags al vroeg donker. Dit zijn de donkere dagen. Maar, wat mij betreft, alleen buiten. Hier binnen is het licht. Waxinelichtjes-kerstboomlichtjes-licht. En vooral leuke-dingen-in-het-vooruitzicht-licht.



Ik denk, nee, ik ben er zéker van dat de dagen rond deze aanstaande kerst heel, heel fijne dagen zullen worden. Er staan zulke leuke dingen op de agenda! En, en, en... ik ben vrij tussen kerst en de jaarwisseling! Eerst was het een praktisch dingetje (ik had teveel overuren), nu is het een verheugdingetje. Ding. Verheugding.

Ik ben dankbaar dat ik, met de jaren, geleerd heb om van voorpret te genieten. Vroeger was ik zo’n puber die dacht dat als je je maar nergens op verheugt, de dingen ook niet kunnen tegenvallen. En wat vond ik mezelf wijs! Maar ja, ik dacht toen wel meer rare dingen. Dat een verkering na twee weken zijn houdbaarheidsdatum voorbij was, dat ik er mooi uit zag met heel veel zwart rond mijn ogen, dat ik niet van champignons hield en dat mensen boven de veertig stokoud waren. Nu weet ik gelukkig dat als je geniet van voorpret, je in ieder geval die lol gehad hebt als het daarna toch wat tegenvalt.

Ik leer elke dag weer. Gelukkig maar. Misschien leer ik zelfs ooit om zonder al teveel ge$%#@*&doe lichtjes in een kerstboom te hangen. Ik schijn niet de enige te zijn die hier problemen mee heeft en, geloof me, het maakt niet uit of die boom mini of mega is.

In de keuken staan onze mini-kerstboompjes. Dit is de achtste kerst dat wij geen echte, grote boom hebben staan. Deze boompjes zijn ervoor in de plaats gekomen. Het is goed zo en ze staan op de juiste plek. Onder die foto.

Ik draag, straks als er sneeuw ligt, mijn nieuwe snowboots. Na twee winters met steeds nattere en koudere voeten door de sneeuw gebanjerd te hebben, heb ik ze eindelijk gekocht. Was ik nu tenminste op tijd. Ik had, heel slim, een extra paar sokken meegenomen omdat ik, heel slim, weet dat je zulke laarzen niet met pantykousen aan moet passen. Helaas was ik niet zo slim om die extra sokken na de aankoop uit te trekken. Het gevolg was dat ik daarna met steeds warmere voeten door het dorp liep. Me afvragend of ik wel snowboots nodig had: de laarzen die ik aanhad waren kennelijk meer dan warm genoeg. (Mensen boven de veertig zijn niet oud maar wel wat vergeetachtig.)

Ik ga voor de kerst nog een paar dagen naar Maastricht. Samen met Peter natuurlijk. We zaten zondagmiddag op de bank te genieten van een glaasje port en de kersverse kerstversiering, toen hij opeens zei: “Wat dacht je ervan als...” Een klein uurtje later hadden we een hotel geboekt en nu zijn we een verheugje rijker.

Ik verbaas me erover dat ik pas een dag later en maar gedurende twee tellen heb gedacht dat de kerstboodschappen daardoor een klein logistiek probleempje zouden kunnen zijn. Twee tellen zijn kort. Twee tellen zijn superkort voor iemand die haar zaakjes graag goed en op tijd voor elkaar wil hebben. *Steekt hierbij een klein vingertje op* Maar na die twee korte tellen dacht ik: “Jaahaa! We gaan weer naar Maastricht!!!” Maastricht in december is zó ontzettend leuk!

Ik hoop dat Joris Linssen op tweede kerstdag geen opnames aan het maken is voor Hello Goodbye. Op die dag landt onze oudste op Schiphol na tien maanden in Zuid Korea gestudeerd te hebben en als ik dan toch een keer op tv kom, dan graag naar aanleiding van iets heldhaftigs en niet omdat ik met een idioot blije grijns in de afhaalhal sta te springen. Stel je toch voor dat ik zomaar voor ikweetniethoeveel kijkers het hele levensverhaal van zoonlief vertel, met alle punten en komma’s en over de top geromantiseerd. Die Joris kan zoiets uit een mens trekken...

Mijn gedachten gaan steeds vaker naar de toekomst van onze oudste zoon uit. Hij voelt zich erg thuis in Seoel. Het is zijn droom om daar een bestaan op te bouwen en hij werkt er hard aan om zijn droom waar te maken. Zijn geluk en zijn toekomst zijn ons heel, heel veel waard en we steunen hem waar we maar kunnen. Ook al ligt Zuid Korea achtduizendzevenhonderdvijftien kilometer van Amsterdam verwijderd. Ruim achtduizendzevenhonderdvijftien kilometer. En er is een tijdsverschil van zeven uur, in de winter zelfs acht uur. Waarom ik dat tijdsverschil er nou bij noem, weet ik zelf niet goed. Misschien omdat het daardoor nog verder weg voelt dan het al is.

Een van mijn favoriete dingen is Skype. Dit zal ik niet hoeven uitleggen.

De rest van de week ga ik boodschappenlijstjes maken, maaltijden verzinnen, het huis schoonmaken en opruimen. Ondertussen, sorry buren, alle kerstliedjes zingend die ik ken of denk te kennen. De rest van de week ga ik me meer en meer verheugen op de dagen rond kerst en het aller-aller-allermeest op tweede kerstdag.

Fijne dagen, allemaal!