Hobby of gewone werkdag?

Op één van onze dagen in Limburg waren wij bij een riddertoernooi op kasteel Hoensbroek. ’s Ochtends in het hotel was er iemand die vond dat zoiets (vooral? alleen?) leuk was “voor de kinderen”, maar ik verzeker je dat dat niet het geval is. Het is ook leuk voor volwassenen en helemaal leuk voor iemand met een wat nieuwsgierige aanleg en een neiging tot afdwalen. Ja, ik heb het over mij. Ik vroeg me namelijk al vrij snel af (terwijl ik ook van het hele spektakel genoot, hoor), hoe deze mensen, deze mensen die bij zo’n riddertoernooi horen, hun werk zien. Òf ze het wel als werk zien. Is het voor hen een hobby of een gewone werkdag? Dat laatste vond ik wel een grappig idee en ik probeerde het een beetje te vergelijken met een werkdag in de bibliotheek.

Mijn collega’s en ik, wij trekken ook kleding aan waar wij ons prettig in voelen. Kleding die geschikt is voor het werk, kleding waarin wij ons gemakkelijk kunnen bewegen wanneer we moeten bukken voor een lage plank of juist moeten reiken naar een wat hogere. Als het even kan, kleding die tegen een stootje kan en niet zo besmettelijk is.

Sommigen van ons zijn al blij met een good hairday en een likje crème, anderen maken er meer werk van en smeren er ’s ochtends lustig op los. Waarbij, ook bij ons, de een wat handiger is dan de ander...

En ook wij zijn de ene dag wat werklustiger

dan de andere dag...

Op onze werkplek zorgen wij dat alles er tiptop uitziet voordat de klanten komen. Net zoals die riddermensen dat doen.

En wij doen ook allerlei werkjes-achter-de-schermen

om daarna, als het tijd is, net als zij maar dan een ietsje anders, onze eerste klanten op te wachten.

Zonder klanten geen werk. Simpeler is het niet. Voor hen niet en voor ons niet.

Goed en persoonlijk contact, daar hechten wij ook aan. Diréct contact. Met onze klanten en tussen collega's onderling.

Hmmm, deze... eh... houding? Die moet je zien als “open” en “benaderbaar”; “proactief” is ook zo’n mooie term. En of je nou een scanner in je hand hebt en achter een balie staat of met een speer op een paard zit... Hoeveel anders zou dat nou voelen? (Figuurlijk gesproken dan, hè.)

Zij en wij, riddertoernooimensen en bibliotheekmedewerkers, we doen allemaal lichamelijk tamelijk intensief werk. Waarbij wel opgemerkt dient te worden dat wij het op eigen kracht doen, daar komt geen paardenkracht aan te pas! We lopen behoorlijk wat af tijdens een uitleen en meestal met onze armen vol boeken. En we moeten precies zijn, dat natuurlijk ook. Net als zij.

Behoorlijk precies. Hoe drukker het is, hoe preciezer moeten we werken. Zoals deze riddermeneer zijn frisse slok even snel tussen de bedrijven door naar binnen giet, zo gebeurt dat bij ons vaak ook.

En aan het eind van de dag zijn wij meestal net zo moe. Beetje moe, erg moe of totaal uitgeput.

Zo zat ik dus een beetje voor me uit te vergelijken, daar in het zonnetje. Zouden zij het inderdaad zo zien? Niet als een hobby maar als een gewone werkdag? In een bibliotheek of waar dan ook?

Ik hoop allebei!