Facebook verzoek

Van al mijn vriendinnen zijn er maar een paar actief op Facebook en bij tijd en wijle ben ik daar wat verdrietig over. Ik vind dit medium namelijk een fijne en gemakkelijke manier om contact te hebben. Het is zo simpel om daar dingen te delen, dingen die je niet zo snel in een mail zou zetten omdat je er dan een heel verhaal bij moet/wil/kan houden en dat kost dan weer meer tijd. Tijd voor mij om te tikken en voor de ander om te lezen, terwijl zo’n berichtje via Facebook gewoon ter kennisgeving aangenomen kan worden; er hoeft niet persé op gereageerd te worden.

“Dus, toé dan...” roep ik regelmatig tegen beter weten in maar helaas is mijn enthousiasme kennelijk groter dan mijn overredingskracht. Mijn anti-Facebook-vriendinnen (met wie ik gelukkig wel op andere manieren en natuurlijk ook in real life communiceer) voeren steevast aan geen tijd hiervoor te hebben, geen tijd hieraan te willen besteden en niet “openbaar” te willen. “Nee, echt niet, Syl! Ik begin er niet aan...” en dan zucht ik en dan dring ik niet meer aan.

Maar dan post ik er weer eens een paar leuke foto’s, een gevatte one liner, een grappig filmpje, een interessant berichtje of gewoon wat (andere) onzin en dan denk ik elke keer dat vriendin puntjepuntje-die-zo-koppig-anti-Facebook-is dit vast leuk had gevonden en er vast heel orgineel op gereageerd zou hebben, terwijl nu... nu zij (nog steeds) niet op Facebook zit... och zo jammer!

Dus... Dus toen één van die vriendinnen, door omstandigheden waarover ik hier niet zal uitweiden (ja, ik houd heus wel rekening met privacywensen), liet merken dat haar overtuiging om niet, nooit, bij Facebook te willen wat aan het wankelen was, zag ik mijn kans schoon. Op, ik vrees, weinig subtiele wijze begon ik weer alle voordelen van een dergelijk account aan te prijzen. O, ik heb natuurlijk ook de risico’s genoemd maar meteen daarbij op de mogelijkheden van het afdekken ervan gewezen. Ik heb heel vaak de woorden “gezellig” en “gemakkelijk” gebruikt, en ik heb onbeschaamd overdreven hoeveel leuks ze alleen al van mij zou kunnen lezen. Ik heb zèlfs aangeboden om elke avond tegen bedtijd haar een berichtje te sturen dat zij uit moet loggen en naar bed moet gaan. En nu is zij dus om. Nou ja, zo goed als... Zij heeft al een account aangemaakt en het enige wat zij nu nog moet doen is die laatste handeling: het bevestigen. Ik wacht er met smart op. Maar zij twijfelt nog.

Daarom vraag ik jullie: willen jullie, mijn bloglezers die al bij Facebook zitten, mij helpen om haar over die laatste drempel te duwen? Hebben jullie nog betere argumenten dan ik? Noem ze, alsjeblieft. Mag ik een reactie of op z’n minst een “vind ik leuk” of een “like”?

Het is namelijk zo’n lieve en gezellige meid! Facebook zal er nòg leuker door worden.

(En misschien kan ik daarna die anderen ook overhalen...)