Ik dacht gewoon boven te blijven, dat leek me wel zo handig, vandaar dat ik niet zo erg goed oplette toen Peter mij uitlegde waar ik wél en waar ik vooral niét moest lopen op de pas door hem in de was gezette vloer.
"Vanaf de trap zet je je voet op deze plank. Kijk, ik heb er een onderzetter op gelegd."
Onderzetter? O, daar. Een onderzetter. Duidelijk, ja.
"Dan sla je vier planken over..."
Of zei hij nou drie?
"En loop je langs dat touwtje..."
Maar was het nou aan de linker- of aan de rechterkant? En van waaruit gezien?
"Dan stap je weer over...."
Uh, waarover ook alweer?
"Nee, daar kan je nog gewoon lopen!"
Gewoon? Waar had hij nou dat "gewoon" aangewezen?
"Maar in de keuken moet je oppassen voor die..."
Voor wat? Voor wat moest ik oppassen. Voor wa-hat?
Had ik nou toch maar beter geluisterd. Peter is nou "even een uurtje" weg en ik kreeg zo'n zin in warme thee daarboven. En toen ging ik toch maar naar beneden alwaar ik na heel veel voorzichtige stappen en nog veel meer toch-maar-beter-niet-stappen in de keuken terecht kwam. Waar ik oppaste voor ikweetnietmeerwat en heel zenuwachtig thee zette.
Maar nu zit ik daar vast. Ik durf niet meer goed terug. Door de andere lichtval en omdat links nu rechts is en andersom lukt het me vast niet meer om de droge planken te vinden. En van die thee moet ik nou zo nodig...
Eh...?
Hellup....
3 opmerkingen:
Lachen doet zeer aan mijn buik :))
Sterkte daar, nu maar hopen dat Peter snel weer thuis is.......
Geweldig om te zien dat er toch moeite voor gedaan wordt om alles netjes te blijven houden! Top, ga het mijn kinderen ook maar eens bijbrengen.
Een reactie posten