I love deze oma!

Mevrouw L. is in meerdere opzichten één van onze oudste klanten. Zij is niet alleen ruim 80+ maar ook langer dan ik me kan heugen een trouwe bibliotheekbezoeker. Ik heb haar als het ware van stok naar rollator naar scootmobiel zien gaan. Nu is zij met dat laatste redelijk behendig maar in het begin was het stevig wennen.

“Och kind, en toen was ik vergeten om ‘m in de achteruit te zetten en lag ik daar bijna tussen de andijvie!”

Een collega die vlak bij ons stond toen zij mij dit verhaal vertelde schrok misschien nog meer van mijn lachbui dan van het bijna-ongelukje in de supermarkt, maar mevrouw L. en ik weten wat we aan elkaar hebben. 

“Hallo, daar ben ik weer!” is haar standaardbegroeting. En bij het vertrekken: “Nou kind, ik ga maar weer eens. Doei!” Tussendoor praatten we wat over de boeken die zij net gelezen heeft, wisselen wij wat tips uit, vertelt zij over haar man die steeds meer zorg nodig heeft (ook van haar), “het studentje” dat haar helpt bij het computeren en over haar kleinkinderen die helaas niet in de buurt wonen. Het glas van mevrouw L. is driekwart vol; als zij weer weggaat laat zij mij altijd vrolijk achter.

Een week of wat geleden kwam zij weer binnenrijden. “Hallo, daar ben ik weer!" en er meteen achteraan: "Kind, heb je even?” Natuurlijk had ik even, voor haar wel langer dan even. Mevrouw L. had een akkefietje. (Zij noemt de meest uiteenlopende dingen akkefietjes, van per ongeluk bijna tussen de andijvie terechtkomen tot een schrijver op wiens naam zij niet kan komen.)

Dit akkefietje ging over haar jongste kleinzoon. Kleinzoon was geslaagd voor zijn diploma (“Vraag me niet wat voor studie maar knap is het wel, toch?”) en mocht daarom, zoals elk geslaagd kleinkind van haar, een cadeau uitzoeken.

 “En wat denk je dat hij wil hebben?”

Ik had echt geen idee.

“Een tatoeage! Wat vind je daar nou van? Ik heb niets met die dingen en dan vraagt hij dat aan mij!”

Bij wijze van antwoord liet ik haar mijn rechterpols zien. En toen zij verrast vroeg hoe ik daar nou aan kwam, gaf ik haar de lightversie van het verhaal achter mijn tattoo.

“Dat is wel heel mooi. Maar dan juist vanwege de betekenis. Er moet wel een bijzondere reden achter zitten,” vond mevrouw L. "Niet zomaar iets."

“Ik vind het behoorlijk bijzonder dat hij zoiets aan zijn oma vraagt. Dat zegt wel wat over de band die jullie hebben,” zei ik.

“Ja, het is een lieverd. Nou, ik ga erover nadenken.”

“En misschien samen een mooi plaatje uitzoeken?” waagde ik.

Grinnikend zette zij haar scootmobiel in zijn achteruit.

 “Ja! Iets met I love oma! Ik ga maar weer eens, kind. Je hoort nog wel wat het is geworden. Doei!”

En nu ben ik dus zó benieuwd!

Ergens zou het mij niets verbazen als mevrouw L. de volgende keer zelf met een tattoo komt, op z'n minst van een plakkertje.