Bladerend door een oud album kwam ik deze foto tegen: Peter en ik, zoenend bij de kapstokken van onze school. Als de foto groter was, zou je de haken kunnen zien waar wij onze jassen altijd ophingen, het liefst naast elkaar natuurlijk. Op dat randje zaten we dan op elkaar te wachten om samen de pauze door te brengen en om, aan het eind van de schooldag, naar de fietsenkelder te lopen. Niet om onze fietsen te pakken maar om onze "gesprekken" daar voort te zetten. (Zelden zo weinig gepraat en geluisterd als in die tijd 😉 )
Dit was trouwens niet onze eerste kus, die hadden we elkaar vier maanden eerder al gegeven, dit was wel onze laatste op de school waar-het-ooit-begon. Deze foto is genomen op de dag van onze diploma-uitreiking. Als je goed kijkt, zie je dat Peter zijn cijferlijst in zijn hand heeft. (En ik een sigaret in de mijne? 😬)
Vandaag zijn we zevenenveertig jaar plus een week min twee dagen samen.
Ach ja, die min twee dagen. Tijdens mijn middelbareschooltijd heb ik nogal wat vriendjes versleten, alleen nooit voor heel lang. Ik was meer verliefd op het verliefd-zijn dan op die jongens zelf.
Dat eerste besef van "hmmm, wel een leuk type...", dat gevlinder in mijn buik, het uitzoeken in welke lokalen hij les had (als hij niet in mijn klas zat), het "toevallig" tegenkomen en dan toch nonchalant wegkijken terwijl mijn vriendin me dan iets te opvallend aanstootte...
De enkele keer dat mijn verliefdheid niet (of niet snel genoeg) beantwoord werd, verloor ik al snel mijn aandacht, de keren dat het wel tot een verkering kwam hield ik het zelden langer dan een week of twee vol. Ik zei het al: het ging mij meer om de verliefdheid dan om de persoon in kwestie.
Was dat sneu voor die jongens? Soms wel, ja, maar echt niet altijd; die gingen dan ook gewoon "door". Was dat oppervlakkig van mij? Och, het paste toch bij die fase van aftasten en ontdekken.
Met Peter ging dat in het begin ook zo: "Hmmm, wel een leuk type, aparte jongen, niet zo'n meeloper..." en toevallig ook eentje die veel lessen samen met mij had en, nog belangrijker, ook wat tussenuren. Tijdens die tussenuren bleven hij en ik dan wat hangen terwijl onze klasgenoten (mijn vriendin al knipogend en weinig subtiel ook nog) naar hun lokalen vertrokken.
Zo duurde het niet lang tot die eerste kus.
En daarna twee weken tot mijn "Ik vind het toch beter om het uit te maken."
Peets voorgangers begonnen dan wat (voor mij) ongemakkelijk te kijken. De een was verdrietig, de ander deed stoer, eentje was boos (dat maakte het dan juist wel gemakkelijk) en weer een ander reageerde gewoon niet.
Peter was anders, hij wilde het waarom weten. We hadden het toch leuk samen, dus: "Waarom?"
"Omdat er al twee weken voorbij zijn," vond ik zelfs in die periode best wel een stom antwoord.
Twee dagen is het uit geweest. Twee dagen waarin ik voor het eerst van mijn leven liefdesverdriet had. Liefdesverdriet om iets wat ik zelf aangericht had. Hoe dom kan je als puber zijn!
Na die twee dagen zochten we elkaar weer op. Dit was geen doen: hij vond mij nog steeds de leukste en had geen goede reden gekregen - ik vond hem nog steeds de leukste en kon geen goede reden bedenken. We begonnen meer te praten en meer te luisteren (en natuurlijk ook nog wat andere "gesprekken" te voeren 😉). En elkaar nog leuker te vinden.
Nu, al zevenenveertig jaar plus een week min twee dagen, twee bepalende dagen, hebben we het nog steeds heel, heel leuk met elkaar.
Nu, al zevenenveertig jaar plus een week min twee dagen denk ik nog steeds bijna dagelijks een volwassener versie van: "Hmmm, wel een leuk type, aparte jongen, niet zo'n meeloper...".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten