Als ik deze dagen tussen kerst en de jaarwisseling in één woord zou moeten omschrijven, zou ik voor “tijdloos” kiezen. Tijdloos in de zin van het gevoel hebben veel tijd te hebben (wat niet zo is) en tegelijk het idee dat er nog “even” dit en nog dat “even” gedaan moet worden voor er aan het nieuwe jaar begonnen kan worden (en waarom in vredesnaam?).
En ook tijdloos in de zin van opmerkingen en vragen die elk jaar weer terugkomen.
“Pfff, toch weer te veel gegeten met kerst!”
“Heb jij nog goede voornemens?”
“Welke dag is het vandaag?”
“Wat een jaar was dit!”
Vooral dat laatste: “Wat. Een. Jaar. Was. Dit!”
Ik heb pas een paar jaaroverzichten gelezen en gezien maar ik ben er nu al (weer) stil van. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen twaalf maanden! Zo veel naars en verschrikkelijks vooral.
Iemand gaf me als tip om niet meer naar dergelijke uitzendingen te kijken, niet meer zulke artikelen te lezen. Zij kon het niet meer aanzien, was zelfs gestopt met het volgen van het nieuws: “Ik kan er toch niets aan veranderen, ik word er alleen maar verdrietig van. Het is zo negatief allemaal!”
Dat gaat mij te ver. Ik word er ook verdrietig van maar wegkijken vind ik geen optie. Door weg te kijken verander je helemaal niets. Door naast al dat negatieve de positieve dingen op te zoeken, verander je wel iets. Je verandert verdriet in hoop.
Ik wens iedereen een hoopvol 2023!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten