Sinds kort blogt Peter ook over alledaagse dingen. Hoewel ik dit leuk vind, vond ik het toch prettiger toen hij het nog alleen over digitale onderwerpen had. Hij pikt namelijk net iets te vaak “mijn” onderwerpen in, hij steelt dan mijn wind om het zo maar eens te zeggen. Zijn wij weer eens uit geweest, hebben we iets opmerkelijks meegemaakt; nauwelijks thuis schuift hij achter zijn Mac en even later staat er weer een verslagje inclusief foto’s op “Mijn verzamelingen”. Terwijl ìk nog lekker achterover zit na te denken wat en hoe en òf ik erover zal schrijven. In een poging om mijn stukjes niet een herhaling van de zijne te laten zijn, voel ik me daarom genoodzaakt om er een sausje van fantasie gemixt met lichte overdrijvingskunst over te gieten. (Met het gevolg dat ik soms iets te serieus word genomen als ik dat net even niet ben.)
Het leven is er wat krampachtiger door geworden. We wijzen elkaar niet meer spontaan op grappige voorvalletjes, we onderhandelen over onderwerpen en we waarschuwdreigen met “Pas op, ik zet dit op mijn blog!” En vanwege dat laatste heb ik nu besloten om zèlf het voorval met de kikker in onze tuin te vertellen. Het zal wel aan imagozelfmoord grenzen maar in Peter’s versie zou de nadruk vast en zeker op mijn angst komen te liggen terwijl ik persoonlijk vind dat mijn snelle en vooral atletische reactie veel meer aandacht verdient. Lees en huiver:
Het was een warme zondagmiddag en Peet en ik zaten lekker op de veranda van ons tuinhuisje te lezen en te praten. (Dit was dus nog in ons pre-blogtijdperk.) Toen het begon te regenen en de regen door de wind onder ons afdak sloeg, zijn we met onze stoelen in het tuinhuisje geschoven. Beide openslaande deuren wijd open en zo zaten we nog steeds buiten maar toch droog. Tijdens het gezellig doorkletsen zat ik wat speurend ons terras af te kijken: toen ik tijdens een vorige regenbui van huisje naar huis rende, bleek een bruin blaadje een onverwacht springende kikker en dat was een kleine schrik. (Oké, een grote schrik; ik vind kikkers nogal eng, met name als ze bewegen of de indruk wekken elk moment te kunnen bewegen. Dan vind ik ze heel erg eng.) Maar alle blaadjes waren echt blaadjes en ik liet mijn waakzaamheid varen en mijn blik zakte af naar beneden, naar de poot van mijn stoel.... En toen zat daar
DIE KIKKER!!!
Ik geef het ronduit toe: de paniek was enorm. Ik ben normaal al niet stijf, maar nu gingen mijn benen onder het slaken van een angstkreet zowat om Peter's nek. Dankzij die gymnastische houding kon hij zien wat mij zo'n schrik aanjoeg, maar voordat hij kon reageren, sprong ik de stromende regen in. De kikker, die op zijn beurt van mij schrok, sprong mij achterna en zo werd die zondag een bijzonder leuke dag voor Peet. Vanachter het veilige glas van onze woonkamer zag ik, druipend en wel, hoe hij dubbel sloeg van het lachen. Het moet ook wel een fraai schouwspel zijn: een echtgenote en een kikker die voor en langs elkaar heen hopten.
Zó is dus het verhaal en niet anders. En zeg nou zelf: krijg jìj zomaar je benen in nek? Reageer jìj net zo snel in geval van nood? Ik bedoel maar!
(En kom nou niet aan met opmerkingen als: ach-zo’n-klein-beestje en hij-is-banger-voor-jou-dan-jij-voor-hem; jij bent vast ook wel ergens bang voor. Geef het maar toe :-p)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten