Mooiste kerstcadeau ooit

Het waren volle weken geweest. Meer nog in mijn hoofd dan op het werk maar ik was er moe van. En zoals dat altijd gaat met vrije dagen in het vooruitzicht: de laatste loodjes waren zwaar. “Nog een paar uurtjes en dan.... languit op de bank!” dacht ik die laatste werkdag van het (mijn) jaar. Dat mijn huis wel een goede beurt kon gebruiken en dat de kerstspullen nog op zolder stonden, dat alles parkeerde ik in een hoekje van mijn achterhoofd. Straks, maandag, dinsdag kan ook nog wel. Eerst bijkomen, eerst uitrusten... waarom zou ik haasten? De plannen voor kerst waren eenvoudig: eerste kerstdag een brunch buitenshuis met jongste zus en haar gezin, en tweede kerstdag met ons tweetjes.

“Nee, Paul komt dit jaar niet met kerst. Hij komt half januari.” Ik had het zo vaak moeten zeggen. “Het is goed zo, hoor! Ik ben heel blij dat hij nog zo geregeld naar Nederland kan komen.” Ik snapte het wel: iedereen die het vroeg bedoelde het lief, gunde ons een kerst-met-zoon, maar stiekem was ik het een beetje zat: de meesten keken zo... zo... sneuïg bij mijn antwoord. Ik bèn niet sneu! Ik heb dan mijn zoon niet bij me met kerst maar ik heb wel een prachtzoon! Daar is niets sneu aan! En bovendien is het januari en half januari voor je het weet! Zo! Ik zei dit alles natuurlijk niet hardop, ik dacht het echter wel. Met uitroeptekens en al.

Waren het die wat dwarse gedachten die mij energie gaven om de bank, de bank te laten en mijn huis onder handen te nemen, en dan niet “straks, maandag, dinsdag...” maar meteen die zondag al? Kwam het door de frisse zondagochtendloop over de hei en door het bos? Was het omdat ik in de voorgaande weken (te) veel met werk bezig was geweest en ik het nodig had om de balans te herstellen? Ik heb het me maar niet afgevraagd maar ik heb genoten van het bezig zijn. Lekker in huis bezig zijn met emmers sop, stofzuiger, wasmachine en kerstversierselen. Lekker de boel zien opknappen en heel voldaan vinkjes op mijn to do-lijst kunnen zetten.

En toen werd het dinsdagavond. Ik lag lekker onder een plaid op de bank, mijn boek nog ongeopend op mijn schoot, te genieten van de kerstlichtjes en de kerstmuziek die Peter had opgezet. Het huis was klaar. Klaar voor de kerst. Het is goed zo. Echt! Ik pakte mijn iPhone. Zou ik Paul nu een berichtje sturen? Het is acht uur later bij hem in Seoul, bij hem is al bijna kerst. Hoe zou hij het vieren? Ik besloot het hem de volgende dag te vragen, hij slaapt vast nog. Ik pakte mijn boek en toen...

toen ging heel onverwacht de bel...

"Hallo!"