Door een nieuwe bril

Ik heb een nieuwe bril. Eigenlijk heb ik twee nieuwe brillen, maar dit is de opvallende van de twee. Ik vind dit een bril met een tattoo. En ik vind dat een beetje stoer. Want heel af en toe heb ik mezelf weleens afgevraagd of ik een tattoo zou willen. Of ik het aan zou durven vooral. Ik kan namelijk niet zo goed tegen naalden.

Toen ik een jaar of 16 was wilde ik gaatjes in mijn oren. Ik weet niet meer hoe dat plan ontstond ("iedereen" had gaatjes?) en hoelang ik ermee rondgelopen had voordat ik het eindelijk durfde (vast heel lang). Vanwege die naaldenfobie dus. In het echt had ik ze op die leeftijd nog niet zo vaak (bewust) gezien, maar als er op tv iemand een injectie kreeg, werd ik al licht in mijn hoofd. Mijn moeder verklaarde mij daarom voor gek en hoewel ze gelijk had (wat dit betreft), was dat het duwtje dat ik, puber in hart en nieren, nodig had. Samen met mijn vriendin ging ik op pad.

Zij mocht (durfde) eerst en het was zo gepiept. Ik heb haar vervolgens aan een derdegraads verhoor onderworpen, maar ze bleef volhouden dat het ècht niet eng was, ècht geen pijn deed en het stond haar ook ècht heel leuk. En toen was het mijn beurt... Bij een andere juwelier, want dat leverde weer een paar minuten extra uitstel op.
Het was een heel gedoe. Nou ja, ìk heb er een heel gedoe van gemaakt. Compleet met flauwvallen en al. Maar ik had mijn gaatjes en ik was er blij mee! Vooral toen ik na ruim een maand van draaien aan de ringetjes, steriliseren, weer draaien, weer bijna flauwvallen, ook eens andere hangertjes durfde te dragen.

Het is nu jaren later, maar naalden en ik: dat is nog steeds niks. Verder ben ik behalve ouder gelukkig ook wat wijzer geworden. Geen tattoo voor mij. (Niet alleen vanwege die naalden trouwens.) Maar nu dus deze bril. En bijpassende oorknopjes. Is het niet leuk? Is het niet een klein beetje stoer?