Wandelen

De beslissing om te gaan lopen was ver van te voren genomen. Na een periode van goed voorbereiden en af en toe twijfelen, was het eindelijk zover: op de eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse, vroeg in de ochtend, trok ik de deur achter mij dicht. Even later meldde ik me bij een opgewekte man en toen kon ik op pad.

Het ging soepel. Dankzij mijn heuptasje kon ik me vrij bewegen en ik had het goede ritme snel te pakken. Heerlijk was het om zo buiten bezig te zijn. Er waaide een verfrissend windje, vogels waren aan het kwetteren en de mensen om mij heen straalden ook allemaal iets uit van: de paden op, de lanen in! Ik onderdrukte de neiging om naar ieder van hen te zwaaien; ik voelde me blij, sportief en overmoedig, maar misschien was het voor hen niet zo speciaal, was het voor hen net zo gewoon als, eh, naar het werk gaan, zeg maar.

Later kwam de twijfel over de keuze van mijn schoeisel. Och jee, die ene teen, die zo gevoelig voor blaren is... Doorlopen, gewoon blijven doorlopen! De zon begon feller te schijnen en ik begon last te krijgen van de vele mensen, moest steeds meer voor ze uitwijken. Doorlopen, gewoon doorlopen! Had ik toch wat te drinken mee moeten nemen? Doorlopen, gewoon blijven doorlopen! Ik kwam weer in mijn ritme, maakte een praatje met een medewandelaarster (die nota bene twee honden bij zich had) en genoot van het uitzicht en de schaduw van de bomen. Ach, wat is wandelen toch eigenlijk fijn!

En toen was daar het eindpunt: yes, ik had het gehaald en met gemak ook nog! Ik was dorstig, hongerig maar vooral voldaan! Wat een heerlijk gevoel was het om dat heuptasje af te doen, mijn slippertjes uit te schoppen en aan mijn ontbijt te kunnen beginnen. En straks, als vanmiddag mijn auto klaar is, rijdt Peter mij lekker naar de garage toe. Nog een keer die twintig minuten lopen en dan ook nog aan het eind van een hete dag gaat deze wandelaarster net te ver. Zeker zo'n route zonder leuke winkeltjes, terrasjes en ijs!