"Nee," antwoordde Peter heel beslist toen de met een vouwwagen worstelende buurman vroeg of hij het kamperen niet miste. "Nee, het was erg leuk en we hebben er veel van genoten, maar we missen het niet." Een paar dagen later boekten we een tussendoorvakantie in Noord-Holland, in een kruising tussen een bed & breakfast en een hotel, en ons huisje leek verdacht veel op een tent. (Toeval is, net als tijd, niet iets om lang bij stil te staan.)
Het was wel een zeer luxe tent. Luxe omdat het een compact en toch compleet huisje was, en tent omdat als de voordeur en de achterdeur tegelijk open stonden, je het gevoel had echt buiten te zijn. Dankzij het goede weer (en de hordeuren) was dat heerlijk. Het was er rustig, de omgeving was mooi en vanaf de boerderij aan de overkant van het straatje kwamen gezellige boerderijgeluiden. Zoete herinneringen aan onze kampeervakanties kwamen spontaan bovendrijven.
De zoéte herinneringen, niet die aan koken op een klein gaspitje en afwassen tussen de andere kampeerders. Want 's ochtends kwam de gastvrouw voorgereden in een scootmobiel met een aanhangertje en dan reikte ze ons een koffer met daarin een uitgebreid ontbijt aan. 's Avonds kwam ze weer, dan dekte ze onze tafel, serveerde ze het voorgerecht en na een minuut of twintig het hoofdgerecht. De afwas konden we na het eten in een box bij de voordeur zetten.
Een paar dagen niet koken na een dagje de toerist uithangen. Een paar dagen na thuiskomst lui op het terras uitrusten. "Hier kan ik wel aan wennen." dacht ik soezerig met mijn wijntje in de zon. Maar terwijl ik me bij voorbaat verheugde op de bewonderende reacties van vrienden en collega’s ("Hoe hebben jullie dat nou weer gevonden?" - "Ach..."), hoorde ik in gedachten een aanzwellend homerisch gelach:"Een bejaardencamping met Tafeltje Dekje! Woehahahahaha!".
Tja. Maar het wàs genieten en het ìs een aanrader.
Alleen had ik als tip in het gastenboek moeten schrijven: "Ezel met kar in plaats van scootmobiel met aanhangertje, alstublieft. Omdat er gasten zijn die hier thuis ongelooflijk mee gepest gaan worden.".
2 opmerkingen:
Mooi verhaal.Word jioj dan eindelijk degene die een kampeerroman gaat schrijven? In de Nederlandse literatuur wordt niet gekampeerd.Schrijvers zitten liebver duur te doen in Italiaanse landhuizen om te klagen dat ze niet kunnen leven van hun boekenverkoop-beetje overdreven gesteld.
@Leo, Dank voor het compliment. Blogstukjes schrijven vind ik leuk, maar een roman... Bovendien zou ik voor kampeerverhalen erg diep in mijn geheugen moeten graven. Maar wie weet, als ik in een serviceflatje met tafeltje dekje zit en me alleen nog dingen van "vroegah" kan herinneren...
Ik beloof je hierbij dat als ik ooit in een duur It. landhuis kom te wonen - ik niet zal klagen over wat dan ook.
Een reactie posten