Troost

Vrij snel nadat ik onderstaand berichtje op mijn blog zette, vroeg ik me af of dit wel ok was: had ik er wel goed aan gedaan om dergelijke gevoelens zomaar openbaar op internet te posten? Moet je sommige dingen niet voor jezelf houden? Alleen met naasten en ingewijden delen, en dan persoonlijk en beslist niet via zoiets als een blog?

Maar het leven is nu eenmaal niet alleen maar leuk en grappig en mooi. Er zijn ook scherpe randjes en lelijke hoeken. En als je, zoals ik, ervoor gekozen hebt om de ene kant te delen, dan hoef je de andere kant niet negeren. Om deze reden en vooral omdat het van me afschrijven zo opluchtte, heb ik het toch op mijn blog gezet.

En ik ben er nu heel blij mee want ik had dit alles nog maar net gedacht toen een vriendin mailde: "Sterkte en ik leef met je mee". Meer lieve reacties volgden. Via Hyves, mail, telefoon en ook persoonlijk. Het voelde als de spreekwoordelijke warme deken en het deed, doet, me zo ontzettend goed.

Dank jullie wel, lieve mensen, hartelijk dank voor jullie medeleven en troostende woorden. Dank jullie wel dat jullie niet "Wat en waarom schrijft ze dit nu hier?" dachten maar zo spontaan en zo lief reageerden. Dankjewel, lieve buurvrouw, dat ik in je armen mocht uithuilen toen ik net van mijn doodzieke vriendin thuiskwam. Je kwam precies op het goede moment.

Voor jullie allemaal: een dikke knuffel terug en veel liefs.