De afgelopen week

Het is zondagmiddag en ik gluur even achterom naar de afgelopen week. Het was een week van hard, heel hard werken en afzien. Maar ook eentje van samen-werken, van samen de schouders eronder en samen veel lachen en steun aan elkaar hebben. Het was een week die veel energie vrat maar ook veel energie gaf. Het was een week waar ik moe maar o zo voldaan op terug kijk. 

Op maandag begonnen we met een spoedoverleg. Er was al het een en ander aan inpakken, weggooien en boeken-verschuiven gedaan, maar nu werd het tijd om te kijken wanneer alles opgehaald, opgeslagen en verschoven kon worden. "Ja, dat kunnen we wel voor jullie doen," sprak de Verhuizer en dat was een grote opluchting. "Dan komen we woensdagochtend en –avond, want donderdag hebben we een andere klus," vervolgde hij en we schoten prompt van opluchting naar… Wat staat er aan de overkant van opluchting? Verbijstering? In die richting schoten we, ergens voorbij verbijstering zelfs: woensdag! Woens! Dag! Ochtend…

We hadden dus maar één dag: dinsdag. Gelukkig wel een dag met hulptroepen want we moesten snel door. Door met inpakken en weggooien. Door met boekenschuiven en kasten leegmaken. Door met bepalen wat opgeslagen moest worden en wat kon blijven. We bekeken waar we ons noodkantoor konden opstellen en wat de plaats kon worden van de balie. We kwamen erachter dat het heel krap, te krap zou zijn. Opnieuw dus. Opnieuw meten. Opnieuw kijken. Proberen. Beslissen. Het werd laat die dag maar we kregen het af. Hoe diep je kan zuchten van opluchting? Heel diep! Nog dieper dan van vermoeidheid. Maar wat een fijne zucht!

Woensdag was de dag van de Verhuizers. Woensdag ging alles in een sneltreinvaart. Het demonteren en ophalen van de kasten 's ochtends.

De drukke uitleen 's middags. De laatste lener was nog niet eens weg toen iedereen opeens en tegelijk voor mijn neus leek te staan: collega's van ICT om de pc's af te koppelen, collega's die een handje kwamen helpen en zes grote verhuizers. Binnen no-time stond alles wat weg moest in de verhuiswagen en was alles wat losgekoppeld moest worden losgekoppeld. Alles... op één dikke kabel na. Dat bleek de moeder van alle kabels te zijn en zij liet zich niet zomaar loshalen. Zij bleek de kink in de kabel zoals een collega later spits opmerkte. We konden niet verder, we moesten wachten op elektriciens.

Die elektriciens kwamen donderdag en ze hadden uuuuren nodig om na het ontrafelen van die moederkabel al haar kindjes door te trekken naar hun nieuwe plekken. Ondertussen liep ik rond om kasten te vullen, lege dozen op te vouwen, koffie te zetten, dingen te zoeken die kwijt leken en vooral moed te verzamelen om door te gaan. De balie stond inmiddels op z'n plek maar kon vanwege al dat dradengedoe nog niet ingericht worden. Donderdag vond ik een zware dag. Die dag kwam ik een man met een hamer tegen maar 's avonds gelukkig ook een man die met mij uit eten wilde bij ons favoriete restaurant.

Vrijdagochtend. De pc's waren aangesloten en het enige wat nog moest gebeuren was in- en opruimen, en de boel aanvegen. Het enige, maar het moest wel voor twee uur, voor de uitleen klaar zijn. We namen nog een eindspurt en toen was het klaar. Op tijd voor de eerste leners. Op tijd voor de verbouwing die komende week gaat beginnen.

Komende week. Komende. Week.