De kinderen die vanavond met hun lampionnen ondanks het slechte weer op pad gingen en bij mij aanbelden, zullen niet fijn over mij denken. Zij hebben mij misschien weggedoken bij het aanrecht gezien en zullen daarom gedacht hebben dat ik (weer) niet open wilde doen. Hoe begrijpelijk ook; deze keer zaten ze er toch helemaal naast.
Ik geef het eerlijk toe: er zijn jaren geweest dat ik net deed alsof ik niet thuis was. Dat ik de lichten uitdeed en stiekem vanuit het slaapkamerraam gluurde of er nog steeds kindertjes voor mijn voordeur stonden te wachten op een traktatie. Meestal deed ik dat omdat ik die hele Sint Maarten vergeten was en niks te trakteren in huis had. Maar soms ook vanwege gebrek aan zin om in de kou naar liedjes te moeten luisteren om vervolgens een hartgrondig "Weer een mandarijn..." naar mijn hoofd te krijgen. (Ok, dat is één keer voorgevallen maar het kwam hard aan; ik zeg toch ook niet: "Weer die koeien met die staarten!".)
Maar dit jaar, vanavond, was ik er klaar voor en ik had zelfs een schaaltje met "echt" snoep. De regen sloeg tegen de ramen en het waaide behoorlijk hard. "Zal je zien dat ze nu niet komen," dacht ik nog. En daarna: "Als ze maar niet aanbellen als ik net het eten op de borden heb!". (Er zijn grenzen aan mijn schuldgevoel en kinderliefde.) Ik hoorde telkens opgewonden stemmen, ik zag lichtjes door de luxaflex schitteren, maar het bleef stil aan de deur. Zouden ze het onthouden hebben van voorgaande jaren? Zo van: daar hoef je niet aan te bellen; daar wordt niet open gedaan! Of: daar krijg je geen snoep maar mandarijnen!
Het werd zeven uur. Ik werd het wachten beu en besloot het eten op te scheppen. En toen, nèt toen ik een moot zalm met pesto op een bord wilde leggen, ging opeens toch de bel! Ik schrok me rot en de zalm viel pardoes van mijn opscheplepel!
Flats: net gesopte keukenkastje vies!
Flats: pas gedweilde vloer onder de pesto!
Flats: kostelijke vis in stukken op de grond!
Kijk, dat is dus de reden dat ik op mijn hurken zat bij het aanrecht. En kijk, dat is, dit jaar, de reden dat ik niet open heb gedaan met Sint Maarten.
9 opmerkingen:
Ja, ja. Werd er net een bos bloemen bezorgd en jij hebt niet open gedaan. Heel jammer. :-)
@Annie, zelfs als ik moet kiezen tussen bloemen en (goed klaargemaakte) zalm, kies ik voor de vis. Vraag hetmijn weegschaal! (Eh... ok, vergeet die laatste zin...)
Bovendien hebben bezorgers doorgaans geen lampionnen en kinderen bij zich ;-) Toch?
Je weet ooit nooit nie!
Zeer herkenbaar: ik was dit jaar niet thuis en dat was maar goed ook, want ik was weer eens vergeten snoep te kopen.
Sint Maarten werd vroeger nooit gevierd bij ons. Wij hadden wel Driekoningen-zingen en Vastenavond. Ik vind het jammer dat dit hier niet de gewoonte is, dat zou ik nl. nooit vergeten omdat ik daar zelf intense herinneringen aan heb.
In het zuiden is dat vastenavondzingen trouwens ook al lang verleden tijd. Hoe moet je nog aan een varkensblaas komen om een foekepot mee te maken?
Nou ja, ik ben het Meertens Instituut niet, maar ik merk dat ik op het punt sta me te gaan wentelen in nostalgisch gemijmer; een neiging die meteen de kop moet worden ingedrukt!
Wat erg van de vis!
@Nel, het duurde even maar gelukkig kwam je toch tot de kern: de gevallen zalm ;-)
Ik beken hierbij dat ik de vis opgeraapt en ook opgegeten heb. Zelf, niet eens stiekem op Peet's bord geschoven. Ach, het was van een schone vloer en het smaakte nog best.
Het zou kunnen zijn dat mijn kind aan jouw deur stond......hahaha, gelukkig smaakte de vis nog goed!
@Roelien, bedoel je dat jouw kind mij echt heeft gezien, zittend op de grond *shame*, of iemand anders die gewoon niet open wilde doen *sneu*? Hoe en wat dan ook, je mag hem/haar langs sturen dan trakteer ik alsnog. (Wel 'n geldig ID meegeven; nu krijg ik ws hordes kinderen aan de deur... *stomaanbod*)
Hey Syl,
Ik heb ff hartelijk moeten lachen om het beeld die ik spontaan op m'n netvlies kreeg.
Syl en vis op de keukenvloer ;)
Gelukkig lekker opgegeten!
Enneh... prettig dat je gisteren naast me zat(support;)
Een reactie posten