Gisterochtend had ik een gesprek op mijn werk. Samen met collega-vriendin T. Zij en ik hadden (weer) een speciale opdracht gekregen en daar mochten we samen aan werken. Dat zijn minstens twee leuke dingen bij elkaar.
Ten eerste: het is niet alleen een speciale opdracht, het is ook een heel leuke opdracht. Wìj vinden het in ieder geval erg leuk en we zijn ook erg blij dat wij ervoor gevraagd zijn. Ik zal er hier niet al te diep op ingaan, maar de kernwoorden zijn website, opmaak en een, voor ons, nieuw systeem. Voor degenen die nou met knipperende ogen of een niet te onderdrukken geeuw zitten, denk: chocola, een onverwachte vrije dag en iemand die voor je strijkt. En nee, wij zijn géén nerds, wij hebben gewoon ook andere interesses ;-)
Het tweede leuke ding is dat wij het sámen mogen doen. Wij zijn er namelijk achtergekomen dat wij niet alleen heel goed, maar ook heel prettig kunnen samenwerken. We hebben aan één woord genoeg, we denken volgens dezelfde lijnen, vullen elkaar goed aan en hebben allebei geen idee wat "van negen tot vijf werken" inhoudt. Aan dat laatste moeten we nog wat doen...
Hoewel... hoe later op de avond, hoe beter onze ideeën worden lijkt het wel. Op zo’n avond bedachten wij namelijk een wat andere, ruimere invulling van onze opdracht. Eentje waar wij beter mee uit de voeten zouden kunnen. Gisteren hebben wij dit mogen bespreken en tot onze grote opluchting, blijdschap is het goed ontvangen. Héél goed ontvangen. Beter dan we hadden durven hopen. Na het gesprek stonden we buiten met vleugeltjes onder onze voeten blij te zijn.
“Zorg dat je werk geen hobby wordt!”, waarschuwde iemand-die-het-weten-kan. Zij bedoelde hiermee dat je ervoor moet waken dat je je er niet in verliest, dat het niet (teveel) van je privétijd in beslag neemt. Zij heeft ongetwijfeld gelijk, zeker als je naast je werk al een vol leven hebt. Maar ik ben toch erg blij dat ik mijn werk zo leuk vind dat het bijna een hobby is. Dan heeft die man van de kersenkraam onderaan de Grebbeberg het toch een stuk vervelender. Toen ik likkebaardend voor de kratten kersen, aardbeien en pruimen stond en zei dat het er allemaal zo lekker uitzag, antwoordde hij hartgrondig: “Ik zou het niet weten, ik heb er he-le-maal niks mee. Met al dat fruit!”
Die arme man. Je zal er dan maar moeten staan. In zo’n vrolijk versierde kraam langs de weg.
2 opmerkingen:
Grijns voor de kersenman en felicitaties voor de binnengehaalde opdracht. Heerlijk als je zo met iemand kunt samenwerken.
:-) Heel herkenbaar!
Het werk zou minder leuk worden zonder leuke opdrachten, goeie samenwerking en leuke collega's!
En: Je moet er toch niet aan denken dat je zulk werk hebt zoals die kersenman, werk waar je niks mee hebt? Dat lijkt me vreselijk.
Een reactie posten