Ding 19: Sociale netwerken, vervolg

Toch nog een stukje over het gebruik van Hyves door een bibliotheek. Tot voor afgelopen zaterdag had ik de bibliotheek van Enschede als voorbeeld genoemd, maar nu kan ik wat dichter bij huis blijven.
Afgelopen zaterdag was het nl. open dag in onze organisatie. De “feestcommissie” had allerlei activiteiten bedacht en voor de bibliotheek was dat o.a.: zet je favoriete (spannende) boek op internet. Het oorspronkelijke idee was om hiervoor een wiki te gebruiken.
Ik werd gevraagd om dit op de jeugdafdeling te begeleiden. Vantevoren probeerde ik me voor te stellen hoe ik de bezoeker(tje)s daar zou kunnen enthousiasmeren om mee te doen, maar ik zag daarbij in plaats van een wiki telkens een Hyvespagina in mijn fantasie opduiken. De jeugd is immers, zacht gezegd, bekend met Hyves en het kunnen toevoegen van allerlei gekke smilies zou het leveren van een bijdrage extra aantrekkelijk maken.

Mijn idee werd goedgekeurd en vervolgens heb ik mij een avondje heerlijk vermaakt. Ik heb een Hyvesprofiel met de naam “Boekentippers” aangemaakt, de boel met een vrolijke achtergrond en frisse kleurtjes opgepimpt, hyvende collega’s uitgenodigd om vriendjes te worden, het fotoalbum met boekomslagen gevuld en een wervende tekst in het bloggedeelte geplaatst.

Het is een groot succes geworden! In het begin moest ik de kinderen nog achter de kasten vandaan halen, maar de vraag “Ken jij Hyves? En wil jij je favoriete boek krabbelen?” hoefde ik al snel niet meer af te maken. Op een enkeling na reageerden ze allemaal enthousiast. Van “Ja, mijn vriendinnetje zit ook op Hyves.” (veelbetekenende blik richting ouders) tot “Duh! Túúrlijk weet ik wat Hyves is!!!” (rollende ogen). En niet veel later kwamen ze uit zichzelf kijken wat er te doen was bij het grote scherm waarop de krabbels te lezen waren.

De boeken waar de kinderen mee kwamen waren heel verschillend: Harry Potter, De bende van de Korenwolf, Alleen op de wereld, de hele Hoe overleef ik-serie… Omdat ik op een vestiging werk waar heel veel jeugd komt, ben ik wel wat gewend, maar ik keek toch vreemd op toen een klein, naar schatting 11-jarig, meisje tikte dat “Echte mannen eten geen kaas” haar leukste boek was. Misschien een idee voor Francine Oomen: Hoe overleef ik een loverboy?