Anna's nier

Soms is een boek zo boeiend dat ik het amper los kan laten.
Soms dringt een luisterboek, zeker als het goed voorgelezen wordt, dieper tot mij door dan een "papieren" boek.
"My sister’s keeper" (Nederlandse vertaling: "De tweede dochter") van Jodi Picoult viel in beide categorieën. Aan de ene kant had ik het boek het liefst achter elkaar uitgeluisterd en aan de andere kant moest ik soms gewoon stoppen omdat het mij af en toe even teveel werd.

De bespreking op NBD/Biblion:

De dertienjarige Anna is haar hele leven lang al donor voor haar iets oudere zusje Kate. Bij Kate werd op driejarige leeftijd acute promyeloïde leukemie geconstateerd. Haar ouders besloten toen de perfecte donor voor haar te vinden door nog een baby te nemen die aan precies de juiste genetische eisen zou voldoen. Dat werd Anna. Nu zal Anna een nier moeten afstaan aan Kate. Ze wil dit niet en stapt naar een advocaat, een rechtszaak volgt. Anna's beslissing verscheurt haar familie en kan fatale gevolgen hebben voor Kate. Boeiende en goedgeschreven psychologische roman van de Amerikaanse bestsellerauteur (1966), die haar complexe, realistische personages feilloos weet neer te zetten. Het verhaal gaat het vooral om de vraag wat moreel gezien goed is en wat mag. Wanneer ben je een goede ouder of een goede zus? Hoe kun je goed zijn voor je beide kinderen als je het leven van de een riskeert om de ander in leven te houden? Het vertelperspectief verandert per hoofdstuk (Anna, de advocaat, de moeder, de vader, Anna's/Kate's oudere broer Jesse, de gezinsvoogd etc.) zodat de lezer alle personages steeds beter leert kennen en begrijpen. Controversieel onderwerp dat met veel menselijk begrip en inzicht is uitgewerkt.

Deze recensie las ik voordat ik aan het boek begon en ik dacht het al meteen te weten: arme, arme Anna! Maar, zoals boven al staat, Jodi Picoult laat niet alleen Anna haar verhaal vertellen, je hoort ook de verhalen van de mensen om haar heen. En op het luisterboek (tenminste op de Engelstalige versie) worden die hoofdstukken door verschillende mensen voorgelezen. Met stemmen die perfect passen bij de betreffende personen. Probeer dan maar eens met slechts één persoon mee te leven! Die eerste gedachte van mij vervaagde bij elk hoofdstuk.

Want toen hoorde ik haar moeder vertellen. Over hoe blij zij en haar man waren met baby Kate, hoe bang en ongerust zij waren toen bleek dat Kate niet gezond was en zelfs snel dood zou kunnen gaan. Het enige waar zij nog mee bezig konden zijn was dat dit kind beter moest worden, dat dit kind niet mocht sterven. Niet eerder dan zij. En ik kon het me zo goed voorstellen. Arme, arme Sara. Arme, arme Brian. Dit doen ouders. Zo zijn ouders. Zij (wij) kunnen niet anders.

Maar toen hoorde ik Anna weer. En daarna ook haar broer Jesse, en Kate zelf. En ik hoorde wat voor een impact niet alleen de ziekte van Kate, maar ook het "ouders-zijn" van hun ouders op hen had. En ook dat kon ik zo goed begrijpen. En ook naar hen ging mijn hart uit.

Soms is een roman zo goed dat alles door elkaar gaat lopen. Het verhaal en eigen ervaringen. Hart en hoofd. Stel dat ooit... en stel dat toen...

Als ik met een luisterboek bezig ben, loop ik met mijn iPhone in mijn zak en kleine koptelefoonoortjes in mijn oren rond. Ondertussen doe ik dan huishoudelijke karweitjes. Nuttig en aangenaam, dat idee. Rustig in een stoel zitten luisteren lukt me niet goed; hoe boeiend het verhaal ook is, vaak dwalen mijn gedachtes dan af of val ik zelfs domweg in slaap. Bij dit boek was dat anders. Ik betrapte me erop dat ik af en toe met een natte, steeds kouder wordende, vaatdoek in mijn hand voor me uit stond te staren. Helemaal onder de indruk van Anna en haar familie. Dan ging ik toch maar zitten, verder luisterend met de tranen in mijn keel.

Zij schijnt meer van dergelijke boeken geschreven te hebben. Jodi Picoult. Ik wil die andere boeken ook (luister)lezen. Maar nu nog even niet. Eerst even op adem komen.