WK blozen

Vlak voor de ingang van onze bibliotheek stond een jongetje de longen uit zijn lijf te blazen. Op zo'n oranje voetbaltoeter. Heel hard en vooral heel zenuwslopend. Dat vond ook de jonge moeder die bij mij aan de balie stond. En zij had het al zo moeilijk met al die boeken die uit haar mandje kwamen: stapeltje links, stapeltje rechts, eentje in het midden, waar zijn de juiste pasjes nou weer? Tijdens al dat geredder en gezoek wierp ze steeds bozere blikken richting het lawaaimakertje en toen tot overmaat van ramp haar portemonnee uit haar handen glipte, kon ze zich niet meer beheersen en krijste ze naar buiten: "HOUD NOU IN VREDESNAAM OP MET DAT GETOETER!!!"

Het werd prompt stil. Bij de deur, maar ook om haar heen. Doodstil leek het wel. Ik kreeg het er plaatsvervangend warm van en bij haar spatte het schaamrood van haar wangen. Zo erg dat de oudere dame achter haar medelijden kreeg. "Ach, het is ook zo'n naar geluid. Ik snap die ouders niet die zoiets aan hun kind geven," vergoeilijkte zij vriendelijk.

Helaas schieten vriendelijke opmerkingen soms hun doel voorbij. In dit geval was het ver, ver naast. Want de jonge moeder keek niet dankbaar maar vermoeid op. "Het is mijn eigen kind…" zei ze en ze sjokte met al haar boeken naar de kleine vuvuzelablazer.
Toen stond er een andere lener voor mijn balie met een dieprode kleur.