Ik hoop dat het de schrik was

Over deze straat rijd ik bijna dagelijks. Op weg naar werk, boodschappen, koffie bij een vriendin. En meestal is het er dan net zo rustig als op deze foto. Dat plan ik namelijk zo. Want buiten beeld, aan de linkerkant staan twee basisscholen. Vlak voor en na schooltijd ziet deze straat er dus heel anders uit. Kinderen schieten dan de weg over, te voet, op skeelers, fietsend. Ze kijken vaak wel goed uit, maar kinderen en verkeer: dat is niet altijd een fijne combinatie. Dus als ik op die tijdstippen deze route kan vermijden, dan doe ik dat graag.

Helaas lukt het niet altijd. En zo kon het gebeuren dat ik laatst in deze straat, vlak om die bocht, een stevige hartverzakking kreeg. Ik had mijn auto net voorzichtig door de ergste schooldrukte heen gemanoeuvreerd toen ik een meisje van een jaar of acht aan de kant van de weg op haar fiets zag balanceren. Ze keek naar links, naar rechts en weer naar links. En ze zag mij. "Mooi zo, dat doe je goed, meissie!" dacht ik nog, maar toen stak ze toch over!

Vlak voor mijn auto!
Ik trapte het rempedaal bijna tot op het asfalt in!

Gelukkig reed ik heel langzaam en gelukkig kon ik op tijd remmen. Het kind stapte geschrokken af en keek angstig om. Niet naar mij maar naar haar moeder die achter haar aan kwam fietsen. Schreeuwend en wel. Naar mij en naar haar dochtertje. Dochterlief kreeg een mep en ik een middelvinger.
"Maar mama, jij zei zelf dat ik door moest fietsen!" krijste het meisje.
"En dan luister je opeens wel!" was het woedende antwoord.
Ik zat stil voor me uit te trillen.

Een jaar of acht.
O, man.
Ik hoop dat het de schrik was. Dat ze normaal wèl lief is. Zuiniger op haar kind vooral.
(En dat ze het later goedgemaakt heeft...)