Had ik nou maar...

Ze stonden voor mij in een kassarij. Te praten over ditjes en datjes, de boodschappen, het weer, het schoolkamp van een kind. Gewoon zo’n kassarij-kletsje. En toen, bij het afscheidnemen, zei de ene: "Nou tot ziens en blijf jezelf serieus nemen, hoor!". Het klonk zo raar, zo nergens op slaand in dat gesprek dat ik verbaasd opkeek. De andere ving mijn blik op en haalde wat gegeneerd haar schouders op. "Ach, nou ja…," mompelde de kassière van de weeromstuit troostend.

Een paar dagen later was ik op de Pasar Malam. Het was op een donderdag en het was er (dus?) rustig. We konden overal goed rondkijken en vooral veel lekkers proeven: allerlei smaken spekkoek, sambal, verschillende vruchten en ook een gerechtje van rijst met kip in Black Pepper Sauce. Dat laatste smaakte erg goed. Wat pittig, maar niet tè. Het was zo gemakkelijk en snel te maken, vertelde de kok. Kip -vis kan ook- aanbraden. De kruidenpasta uit het zakje erbij. Goed roeren. Klaar. Ik zei het nog: ik kook liever niet uit zakjes. Maar de kok bleef enthousiast uitleggen hoe simpel het was, wat je allemaal zelf kon toevoegen ("Hoeft niet, kan wel, ja.") en het was inderdaad lekker, en, ach, drie zakjes voor 2 euro. Bovendien had ik, minder onopvallend dan ik dacht, net zijn schaaltje lychees leeggegeten.

Afgelopen week maakte ik het gerecht klaar. Rijst, komkommersla en kipfilet in die Black Pepper Sauce. Kroepoek erbij. Watertje erbij. Inderdaad heel simpel en snel. Maar toen…. De eerste hap was pittiger dan ik me kon herinneren. De tweede hap was héél pittig. De derde ronduit heet. En daarna werd het alleen maar nog heter! Of het nog wel even lekker was als bij die kok konden mijn inmiddels comateuze smaakpapillen niet meer beoordelen. Mijn mond en lippen leken in brand te staan. Peter was er niet veel beter aan toe. We graaiden de kroepoek voor elkaars neus weg. Na elke steeds kleinere hap namen we een steeds grotere slok water en ik verbeelde me sisgeluiden te horen. “Sorry, ik zal dit nooit meer doen!” beloofde ik met licht verlamde tong. “Is goed”, antwoordde Peet met een mondvol komkommer.

En toen moest ik aan die mevrouw bij de supermarkt denken. Die was zo gek nog niet. Had ik mezelf nou maar serieus genomen: ik kook liever niet uit zakjes. Dan hadden we die avond veel lekkerder gegeten. En daarna geen, eh, lichamelijke ongemakjes gehad.